Ural to pasmo górskie położone na terenie Rosji, będące jednym z najdłuższych górskich grzbietów na świecie. Ich długość to ponad 2000 km. Niesamowite znaczenie, również pod względem geograficznym ma Ural: góry stanowią umowną granicę pomiędzy Europą i Azją. Teren gór Ural rozciąga się od Morza Karskiego do środkowego odcinka rzeki Ural. Wiedzie tuż przy granicy Rosji z Kazachstanem. Góry oddzielają Nizinę Wschodnioeuropejską od Niziny Zachodniosyberyjskiej.
Długość górskiego łańcucha wynosi 2100 kilometrów, szerokość wynosi od 40 do 150 kilometrów. Rozciąga się on pomiędzy szerokościami geograficznymi 52 i 68 stopni. Narodnaja o wysokości 1895 m n.p.m to najwyższy szczyt Uralu. Rzeka o tej samej nazwie (Ural) przepływa przez Rosję i Kazachstan. Jest trzecią jeśli chodzi o długość rzeką europejską (po Wołdze i Dunaju), mierzącą aż 2428 kilometrów. Źródło rzeki znajduje się w południowej części Uralu. Uchodzi ona do Morza Kaspijskiego, tworząc ujście delty. Choć nie jest to uznawane przez wszystkich światowych badaczy, jednak większość geografów (w tym m.in. National Geographic Society) uznaje rzekę Ural jako granicę między Europą a Azją od strony Morza Kaspijskiego.
Spis treści
Podział gór i cechy charakterystyczne pasm
Ze względu na sporą rozciągliwość, góry podzielone zostały na pięć części:
Ural Polarny
przebiegający od Zatoki Bajdarackiej do miejsca, gdzie swoje źródło ma Chułga. Cechą charakterystyczną jest rzeźba alpejska tego łańcucha, jest on także stosunkowo wąski. Szczyty, które znajdują się najbardziej na północ Uralu, mają charakter iglic skalnych, lub też są ich przeciwieństwem – wierzchołki są płaskie, a stoki strome. Ural Polarny charakteryzują również surowe granie i turnie, które jednak często schowane są za chmurami. Flora i fauna gór Uralu Polarnego i Subpolarnego jest dzika. Najwyższy szczyt Uralu Polarnego to Pajer, wznoszący się na wysokość 1499 m n.p.m. Łańcuch Uralu w partii Polarnej jest dobrze dostępny pod względem komunikacyjnym, dzięki przecinającej go linii kolejowej. Górska rzeźba jest silnie zaznaczona działalnością polodowcową (w plejstocenie cały rejon był całkowicie pokryty lodem), a Ural Północny charakteryzują zimowe warunki, utrzymujące się niekiedy przez cały rok, o czym świadczą obecne tutaj małe, całoroczne lodowce w górskich żlebach. Zarówno Ural Polarny, jak i Subpolarny, należą do okołobiegunowej strefy klimatycznej Oznacza to bardzo niskie średnie roczne temperatury – i tak np. nawet w środku lata temperatura wynosi od kilku do 10°C (im dalej na południe, tym wyższa temperatura). Latem przez cały miesiąc słońce nie zachodzi, występuje efekt dnia polarnego. Nawet w lipcu czy sierpniu odmarza zaledwie powierzchowna warstwa gleby, a pod nią mamy do czynienia z wieczną zmarzliną – czyli zalegającym lodem. W porze zimowej jest już znacznie zimniej i temperatury osiągają nawet do ok. -30°C. Zimno potęgują chłodne podmuchy silnych wiatrów, często powodujące zawieje czy zamiecie śnieżne. Śnieg pokrywa góry północne przez niemal cały rok, często schodzą w rejonie lawiny. W zimie nieprzerwanie przez ok. 2 miesiące występuje noc polarna, oświetlana jedynie malowniczymi zorzami polarnymi.
Ural Subpolarny
najwyższa partia, charakteryzująca się występowaniem tundry oraz lasotundry. Rozciąga się do rzeki Szczugor. W najwyższych górskich pasmach Ural Subpolarny charakteryzuje rzeźba alpejska i widoczne ślady działalności lodowcowej. Znajdują się tutaj liczne płaty wiecznego śniegu, liczne polodowcowe śródgórskie jeziora oraz doliny w kształcie litery U. Przyroda jest dzika. Najwyższy szczyt tej części, stanowiący również najwyższy szczyt całego Uralu to Narodnaja, położona na wysokości 1895 m n.p.m. Innym charakterystycznym szczytem jest Manaraga, góra niewysoka ale bardzo charakterystyczna dla Uralu, stanowiąca jego ikonę dzięki swemu szczytowemu grzebieniowi. Łańcuch w tej partii górskiej charakteryzuje się sporymi amplitudami temperaturowymi, zwłaszcza latem. Jest to najsilniej rozczłonkowana partia Uralu.
Ural Północny
rozciąga się do gór Oslanka. Ural Północny charakteryzują liczne równoległe pasma górskie o obłych szczytach, z często występującymi skalnymi rumowiskami na zboczach. Charakterystyczna rzeźba terenu jeśli chodzi o Ural Północny to właśnie płaskie wierzchołki, z górującymi nad nimi pojedynczymi strzelistymi szczytami. Jest trudno dostępna komunikacyjnie i mało rozwinięta pod względem turystycznym – tereny pozostają dzikie i nietknięte. Roślinność występująca na północy to głównie tajga jodłowo-świerkowa, lecz występuje tu także sosna, modrzew syberyjski oraz limba. Najwyższy szczyt Uralu Północnego to Telpozis, położony na wysokości 1617 m n.p.m. Temperatury, jakie charakteryzują łańcuch Uralu w tej części, są stosunkowo wysokie – osiągają niekiedy 20°C latem i rzadko spadają poniżej kilkunastu stopni na minusie zimą.
Ural Środkowy (inaczej Ural Rudny)
rozciąga się do rzeki Ufy. W przeciwieństwie do wysokich i strzelistych pasm (Ural Subpolarny, Ural Polarny) pasmo środkowe jest spłaszczone i obniżone. Wierzchołki są skaliste i stosunkowo niewysokie. Ural Środkowy znajduje się w strefie tajgi (jednak nie występują tutaj limby) i jest stosunkowo silnie zaludniony i uprzemysłowiony. Mimo to w wyższych partiach, gęsto zalesionych terenach Uralu Środkowego (a także Północnego) żyją m.in. łosie, wilki, kuny czy lemingi. Spotkać tu można również sporo gatunków ptaków, w tym głuszce, jarząbki, krzyżodzioby, orły, drozdy i dzikie kaczki. Przez tę partię łańcucha przepływają liczne rzeki, m.in. popularne wśród kajakarzy Czusowaja oraz Kojwa. Z tego też powodu charakterystyczne dla terenu są tu szerokie, zabagnione doliny rzeczne. Najwyższy szczyt Uralu Środkowego to Oslanka, górująca na wysokości 1119 m n.p.m. Klimat na Uralu Środkowym zbliżony jest do występującego na Uralu Północnym – różnicę stanowi jedynie nieco cieplejsze pod względem temperaturowym lato.
Ural Południowy
z granicą przebiegającą przy rzece Ural. Jest to spore pod względem powierzchni pasmo z niewysokimi grzbietami, będące najszerszą równoleżnikowo ze wszystkich partii gór. Najwyższy szczyt Uralu Południowego to Jamantau, położony na wysokości 1640 m n.p.m. Część Południowa posiada ponad 200 szczytów górskich wznoszących się na ponad 1000 m n.p.m. Ta część charakteryzuje się sporym zaludnieniem, położone w jej otoczeniu są spore miasta jak słynny Jekaterynburg oraz Ufa.
Wydziela się również zachodnie zbocza gór i pogórze – Podural, oraz wschodnie – Zaural.
Budowa gór, panujący klimat i przyroda
Budowa geologiczna
Wysokie górskie partie Uralu są w większości zbudowane ze skał metamorficznych i magmowych, natomiast niższe partie tworzą skały osadowe.
Panujący klimat górski
Łańcuch gór rozciąga się południkowo, a więc panujące w nich warunki klimatyczne charakteryzuje znaczne zróżnicowanie. Na południu panuje umiarkowany klimat, a w północnej części gór Ural subpolarny. Opady, w zależności od położenia, wynoszą od 550 mm po wschodniej stronie, do 750 mm i więcej po stronie zachodniej. Ilość opadów ma oczywiście wpływ na grubość pokrywy śnieżnej i czas jej zalegania, panującą wilgotność i zachmurzenie. Wszystkie te parametry są większe w partiach zachodnich.
W zimie czasem obserwowane jest nietypowe zjawisko inwersji temperatury, czyli wzrostu temperatury wraz ze wzrostem wysokości.
Przyroda
W północnej części łańcucha, góry pokryte są tundrą, a im bardziej w stronę południa, tym bardziej dominować zaczynają w lasy iglaste (tajga) i liściaste. Na samym południu występują lasostepy i stepy.
Grzbiet górski Uralu, ze względu na jego znaczną długość, przecina kilka stref klimatycznych i roślinnych. Stanowi to o jego niepowtarzalności, a także znacznym zróżnicowaniu pod względem klimatu, rzeźby górskiej, a także występującej tu flory i fauny. Informacje otrzymane od zdobywców niedostępnych Uralskich szczytów podają, że najgorsze co czeka podczas wypraw to… chmary komarów, które nie pozwalają w spokoju spać, jeść, ani załatwiać fizjologicznych potrzeb.
W północnych partiach Uralu znajduje się Park Narodowy Jugyd Wa.
Park Narodowy Jugyd Wa
Ten największy rosyjski (a także europejski) park narodowy rozciąga się na ok. 19 tysięcy kilometrów kwadratowych. Park utworzono w 1994 roku, w celu ochrony rosyjskiej tajgi, i wpisano go na listę dziedzictwa UNESCO. Interesującymi okazami, których nie znajdzie się łatwo w innych parkach narodowych, są małe lodowce oraz płaty wiecznego śniegu, a także liczne rzeki, potoki czy górskie jeziora. Występują tutaj wyjątkowe endemiczne rośliny oraz rzadkie zwierzęta – w tym renifer, a także zające bielaki, łosie, gronostaje, rosomaki, niedźwiedzie oraz leśne kuny. Żyją tutaj także rzadkie gatunki ptaków oraz słodkowodnych ryb. Ponad połowa powierzchni parku jest pokryta chronioną w tym miejscu tajgą, a na terenach wyższych charakterystyczna jest tundra. Park nie jest silnie wykorzystywany pod względem turystycznym, ze względu na znaczną odległość od zaludnionych miejsc.
Tundra, tajga i lasotundra
Górska tundra to charakterystyczna roślinna formacja na północy Uralu. W górach tych na wysokości panują bardzo silne wiatry o zmiennych warunkach, dlatego jest to teren niesprzyjający rozwojowi wyższych formacji roślinnych, np. wyższych krzewów i lasów. Tereny, gdzie występuje górska tundra, są zazwyczaj skaliste, a woda po deszczach lub opadach śniegu bardzo szybko po nich spływa, tworząc kolejne utrudnienia dla rozwijającej się roślinności. Formacja tundry górskiej to w większości mchy i porosty oraz krzewinki.
Strefa tajgi to lasy iglaste, z niewielkim odsetkiem lasów liściastych. Na północy tajga sąsiaduje z tundrą oraz lasotundrą. Na południu – z lasami liściastymi. Cała strefa tajgi obejmuje tereny od południowej Szwecji do Uralu. Cechami charakterystycznymi klimatu są krótkie lata i długie, mroźne zimy.
Lasotundrą nazywana jest strefa przejściowa pomiędzy bezdrzewną tundrą a tajgą. Ku południowej części dominują lasy, natomiast im bliżej północy, tym bardziej zwiększa się udział otwartych przestrzeni i mniejszego, mniej zwartego zalesienia. Na północy ze względu na trudne warunki, lasy mają formy krzaczaste i tworzą tzw. tundrę krzewiastą. Tereny otwarte w obrębie lasotundry porośnięte są w głównej mierze niską tundrą krzewinkową.
Bogactwo pod względem surowców
Ural jest stosunkowo starym pasmem górskim, dzięki czemu występują tutaj liczne i bogate złoża, m.in. rudy żelaza i miedzi, chromu czy manganu. Występują tu również w mniejszych ilościach złoto, platyna i sól kamienna, a także kamienie szlachetne.
Miasta, szczyty i inne znaczące składowe Uralu
Szczyty
Od północy przedłużeniem Uralu są wzgórza Paj-Choj. Od południa – Mugodżary. Najwyższym szczytem całego łańcucha jest Narodnaja.
Narodnaja
Narodnaja to szczyt należący do Korony Europy. Najwyższy szczyt, jeśli chodzi o cały łańcuch Ural. Góry Uralu Subpolarnego, w tym Narodnaja (nazywana również Narodną lub Narodą) to najwyższe wzniesienia całego górskiego pasma. Góra zbudowana jest z kwarcytów i zmetamorfizowanych łupków. Pierwszego wejścia na jej szczyt dokonano w 1927 roku.
Pajer
Pajer jest najwyższym szczytem Uralu Polarnego, wznoszącym się na wysokość 1472 m n.p.m. Położony jest w Jamalsko-Nienieckim Okręgu Autonomicznym w Rosji.
Oslanka
Oslanka jest szczytem Uralu Środkowego, położonym na wysokości 1119 m n.p.m. Szczyt znajduje się w obwodzie permskim.
Jamantau
Jamantau jest masywem górskim w Baszkortostanie. Jest on najwyższym szczytem Uralu Południowego, położonym na 1640 m n.p.m, po europejskiej stronie Rosji. U podnóży góry leży zamknięte miasto Mieżgorie. Ciekawostką dotyczącą tego szczytu są teorie Stanów Zjednoczonych, które podejrzewają, że Jamantau jest jednym z dwóch rosyjskich szczytów, pod którymi wybudowano wojskową bazę z przeciwnuklearnym schronem.
Paj-Choj
Paj-Choj jest przedłużeniem Uralu od północy i zachodu. Są to wzgórza mające długość ok. 230 km, rozciągające się od Półwyspu Jugorskiego aż do cieśniny Jugorski Szar. Najwyższy szczyt tych wzniesień nie przekracza 500 m n.p.m. – jest to Moreiz, wznoszący się na 467 m n.p.m. Wzniesienia w większości pokrywa charakterystyczna dla regionu tundra.
Miasta
Jekaterynburg
Jekaterynburg jest miastem w Rosji po jej azjatyckiej stronie. Znane jest jako zbuntowane miasto na Uralu. Pod względem zaludnienia, z ponad 1 300 000 mieszkańcami, jest czwartym miastem w Rosji pod względem liczby mieszkańców, będąc jednocześnie liczącym się ośrodkiem gospodarczym i kulturalnym Rosji. Miasto założono w roku 1723. W 1918 r., po zakończeniu przewrotu bolszewickiego, w mieście więziono i zamordowano Mikołaja II oraz jego rodzinę. W okresie radzieckim miasto nosiło nazwę Swierdłowsk.
Ufa
Ufa jest miastem położonym w europejskiej Rosji. Jej ludność przekracza milion osób, jednak niecała połowa mieszkańców jest Rosjanami. Pozostali mieszkańcy to Tatarzy, Baszkirzy, a także Ukraińcy. Ufa to ważny rosyjski ośrodek gospodarczy, naukowy, sportowy i kulturalny, a także węzeł komunikacyjny – drogowy i kolejowy.
Zamknięte miasto Mieżgorie
Ciekawostką jest zamknięte już rosyjskie miasto Mieżgorie, leżące u stóp szczytu Jamantau. Na początku XXI wieku liczyło ono ponad 18 tysięcy mieszkańców. Zamknięto je z powodu postawienia przedsiębiorstwa, trudniącego się budową podziemnych budynków i obiektów.
Uralski Okręg Federalny
Okręg federalny Uralski to jeden z ośmiu okręgów federalnych na terenie Rosji, zajmujący nieco ponad 10% jej terytorium. Okręg ma ponad 12 milionów mieszkańców, a jego administracyjnym centrum i głównym miastem jest Jekaterynburg. Na jego terenie znajdują się bogate złoża ropy naftowej i gazu ziemnego. Uralski Okręg jest najbardziej wysuniętym na zachód azjatyckiem okręgiem Rosji. W swoim obszarze obejmuje łańcuch górski zarówno Uralu, jak i Przeduralu. W ok. 80% zamieszkiwany jest przez rodowitych Rosjan, jednak występują tu również dążące do autonomicznych regionów ludy tureckie.
Uralski Okręg Przemysłowy
Okręg przemysłowy mieści się na terenie Uralskiego Okręgu Federalnego i to właśnie tutaj wydobywane są bogactwa Uralu: rudy żelaza, miedzi, cynku, rudy ołowiu, a także cennego złota, srebra czy platyny. Tutaj mieszczą się również kopalnie węgla i soli. Przemysł rozwijany w okręgu to przede wszystkim hutnictwo żelaza, stali, miedzi, aluminium, cynku i ołowiu. Ale nie tylko – utworzono tutaj również gałęzie przemysłu elektromaszynowego (produkowane są urządzenia górnicze i hutnicze na potrzeby parku oraz w celach dystrybucji) oraz chemicznego (produkowane są m.in nawozy). Należące do okręgu przemysłowego miasta to m.in. Ufa, Perm, Orsk, Czelabińsk, oraz Magnitogorsk.
Rzeki
Rzeka Ural
Źródło rzeki położone jest w paśmie Południowy Ural. Rzeka położona jest na terytorium Rosji i Kazachstanu. Uchodzi do Morza Kaspijskiego, a jej trzema głównymi rzekami zasilającymi są: Sakmara (źródło w Południowym Uralu), Ör (źródło to przedłużenie rzek Szyly i Terysbutak) oraz Ilek (źródło w Mugodżarach). Jednak główne źródło zasilające rzeki to topniejący śnieg. Miejscami w okresie zimowym rzeka zamarza na powierzchni. Spora długość rzeki uniemożliwia jednoznaczne wskazanie charakterystycznej dla niej flory i fauny. W niektórych jej partiach występują chronione i rzadkie gatunki zwierząt, m.in. pelikany, kormorany czy flamingi. Rzeka obfituje również w gatunki rybne – żyją tu łososie, śledzie, sumy, karpie czy okonie.
Rzeka Ufa
Źródło, a raczej źródła rzeki Ufa znajdują się w Środkowym Uralu. Miasto o tej samej nazwie znajduje się przy ujściu rzeki, natomiast w jej dorzeczu położone są bogate złoża ropy naftowej. Rzeka Ufa jest dopływem Biełej i w całości znajduje się po europejskiej stronie Rosji i gór Ural.
Otoczenie gór
Nizina Wschodnioeuropejska
Nizina Wschodnioeuropejska jest olbrzymim pod względem powierzchni regionem fizycznogeograficznym w Europie Wschodniej, zwanym nawet megaregionem.
Jej granice nie zostały jednoznacznie ustalone i do tej pory jest to temat kontrowersyjny. Według większości geografów radzieckich, granice niziny stanowią Góry Skandynawskie na północnym zachodzie, Sudety i Karpaty na południowym zachodzie, pasmo górskie Ural i Mugodżary na wschodzie, Morze Barentsa i Morze Białe na północy, oraz Morze Czarne, Kaukaz i Morze Kaspijskie na południu. Jest to najszerzej podawany zasięg niziny.
Ogromna powierzchnia Niziny Wschodnioeuropejskiej to ok. 5 mln km². Najwyższa wysokość na nizinie to wzgórze Kamuła, położone na 471 m n.p.m., z kolei najniższy punkt wynosi 28 m p.p.m. i jest nim część wybrzeża Morza Kaspijskiego. Klimat Niziny Wschodnioeuropejskiej jest zróżnicowany ze względu na jej sporą rozciągłość, jednak dominujący w centralnej partii, będącej największym obszarem niziny, jest klimat umiarkowany, przeważnie kontynentalny. Im dalej na północ – tym klimat bardziej przechodzi w subpolarny, z kolei na samym południu niziny – w podzwrotnikowy. Roślinność nizinna, patrząc od kierunku północnego, to kolejne strefy klimatyczne: tundra, następnie tajga, lasy mieszane, lasostepy i stepy, a nad Morzem Kaspijskim dominują nawet półpustynie. Zwłaszcza w centralnym obszarze niziny, charakteryzuje go bogata sieć wodna – zarówno jeśli chodzi o rzeki i jeziora, jak i sztucznie utworzone zbiorniki wodne (głównie na Wołdze oraz Dnieprze).
Nizina Wschodnioeuropejska jest regionem, w którym eksploatuje się w sporych ilościach m.in. węgiel kamienny i brunatny, a także ropę naftową i gaz ziemny.
Nizina Zachodniosyberyjska
Nizina Zachodniosyberyjska położona jest na wschód od łańcucha górskiego Uralu. Ma ona rozległą, płaską powierzchnię nizinną, liczącą prawie 3 mln km². Średnie wysokości, na jakie wznosi się rejon, wynoszą od 50 do ok. 285 m n.p.m. (na obrzeżach niziny). Położenie geograficzne Niziny Zachodniosyberyjskiej wytyczone jest od wybrzeży Morza Karskiego, do Pogórze Kazachskie i północno-zachodnia część Ałtaju na południu, oraz rzeki Jenisej na wschodzie. Od Jeniseju obszar ten przechodzi w Wyżynę Środkowosyberyjską. Nizina obejmuje azjatyckie tereny Rosji. Rozgranicza ona Ural na zachodzie od Wyżyny Środkowosyberyjskiej na wschodzie
Rejon Niziny Zachodniosyberyjskiej jest obszarem silnie zabagnionym. Przez środek niziny płynie rzeka Ob, znajduje się tu też ujście tej rzeki do Morza Karskiego. Nizinna roślinność na północy ma charakter tundry, a dalej ku południowi przechodzi naturalnie w lasotundrę. Środkowe tereny porośnięte są tajgą – głównie świerkami, sosnami, bardzo rzadkimi już limbami syberyjskimi, a także jodłami i modrzewiami. Część południowa niziny charakteryzuje się występowaniem stepów. W południowo – wschodnim rejonie niziny wznoszą się góry Ałtaju. Tutaj też znajduje się wysoki szczyt Biełucha (4506 m n.p.m.).
Cały obszar Niziny Zachodniosyberyjskiej charakteryzuje się się nieznacznymi różnicami wzniesień. Klimat niziny określany jest jako umiarkowany chłodny, wybitnie kontynentalny. Jednak na północy niziny dominuje klimat subpolarny.
Nizinę Zachodniosyberyjską przecinają liczne rzeki, z których do największych należą m.in. Ob, Irtysz, Jenisej, oraz Taz. Sprzyja to powstawaniu licznych bagien i podmokłych terenów – występują tutaj bagna i spora ilość jezior, w tym Jezioro Czany, Jezioro Ubińskie oraz Jezioro Kułundyńskie.
Na Nizinie Zachodniosyberyjskiej znajdują się bogate rosyjskie złoża ropy naftowej, a także gazu ziemnego. Jest to obszar bardzo ważny pod względem gospodarczym i ekonomicznym dla Rosji – stoi tutaj największe światowe bogate zagłębie naftowe – Zachodniosyberyjskie Zagłębie Naftowe. Mniej istotne, aczkolwiek równie spore, są na tym terenie pokłady torfu oraz soli kamiennej.
Tragedia na Przełęczy Diatłowa
Budzącym spore kontrowersje wydarzeniem, które okryło złą sławą rejon górski Uralu, jest tragedia, jaka miała miejsce na Przełęczy Diatłowa w roku 1959. Przełęcz nosi nazwę właśnie od przywódcy okrutnej w skutkach wyprawy – Igora Diatłowa. Informacje na temat wydarzenia są skąpe. W niewyjaśnionych okolicznościach, wszyscy uczestnicy wyprawy (było to dziewięcioro studentów i absolwentów Uralskiego Instytutu Politechnicznego) zginęli.
Celem górskiej wyprawy było zdobycie szczytu Otorten. Uczestnicy ekspedycji byli doświadczeni i doskonale przygotowani na surowe, zimowe warunki. W trakcie wyprawy zaskoczyły ich jednak gwałtowne zmiany warunków pogodowych na bardzo niefortunne. Zmuszenie byli zboczyć z trasy i rozbić namiot na stoku Góry Umarłych.
Śledztwo prowadzone w sprawie tragedii nigdy nie dało jednoznacznych rezultatów i określenia przyczyny wydarzeń. Nie było żadnych świadków, a więc dokładna data wydarzeń nie jest znana. Jedynie oględziny miejsca miały wpływ na późniejsze hipotezy wydarzeń. A oględziny przyniosły przedziwne informacje:
- pomimo panującej niskiej temperatury (kilkanaście stopni poniżej zera) część osób była częściowo rozebrana, a część była boso;
- namiot, który rozbili na nocleg, został przecięty nożem od wewnątrz;
- pozostawione ślady stóp mogły należeć do ośmiu, a nie 9 osób;
- znaleziono ślady ogniska;
- Z drzew obłamano gałęzie do wysokości aż 4 metrów;
- nożem ścięte zostało 20 choinek i zostały one zaciągnięte je po ziemi do jaru,i ułożone na kształt prostokąta.
Informacje, jakie rozeszły się na świat podały bezpośrednią przyczynę śmierci większości osób – hipotermię, nie wiadomo natomiast co i dlaczego doprowadziło ofiary do takiego stanu.
Pękające góry…?
W ostatnim czasie nagłówki gazet krzyczały o pękających na pół górach Ural w okolicy Magnitogorska. Pęknięcia mają sporą głębokość i długość dochodzącą nawet do kilku kilometrów! Do tej pory nad przyczyną zastanawia się sporo ekspertów, a jedynym wynikiem są hipotezy. Najbardziej prawdopodobna z nich mówi, że pęknięcia powstały w wyniku działalności ludzi w tym regionie. Ta część gór słynie bowiem z bogatych rud tytanu, a z okolicznych kopalni wydobywa się je już od kilkudziesięciu lat. W związku z tym kopane są tunele, które osiągają już długość ponad 1 kilometra.
Ural zimą
Również zimą warto wybrać się na Ural. Góry może nie są strome, jednak z pewnością idealne dla początkujących narciarzy – zwłaszcza południowe stoki masywu. Ośrodki narciarskie znajdują się w:
- Zavyalikha – ośrodek w południowym paśmie Uralu, niedaleko miejscowości Trekhgorny, z 10 trasami zjazdowymi;
- Ezhovaya – ośrodek w środkowej partii pasma górskiego, z ok. pięcioma kilometrami tras zjazdowych;
- Abzakovo – ośrodek z ponad 18 kilometrami nartostrad;
- Adzhigardak – ośrodek u podnóży góry Adzhigardak, gdzie łączna długość nartostrad wynosi ok. 12 km.