Kategoria: Europa

Albania, choć nie jest tak popularna wśród wspinaczy jak inne europejskie kraje, ma wiele do zaoferowania. Jej różnorodne tereny obejmują zarówno góry, jak i klify nadmorskie, co czyni ją idealnym miejscem dla miłośników wszelkiego rodzaju wspinaczki. W tym przewodniku po albańskich szlakach wspinaczkowych przedstawimy kilka najbardziej polecanych tras.

Przewodnik po albańskich szlakach wspinaczkowych

Pierwszym miejscem, które warto odwiedzić podczas wyprawy wspinaczkowej do Albanii, są Góry Accursed. Te majestatyczne szczyty oferują wiele trudnych tras dla doświadczonych wspinaczy. Szlaki te są znane ze swojej dzikiej przyrody i niesamowitych widoków na okolicę. 

Kolejnym rejonem wartym uwagi jest Park Narodowy Theth. To malownicze miejsce oferuje szereg łatwiejszych tras, idealnych dla początkujących wspinaczy lub tych, którzy chcą cieszyć się spokojniejszą przygodą na świeżym powietrzu.

Następnym miejscem godnym uwagi jest Gjipe Beach, położona pomiędzy Himarë a Dhermi. To miejsce to prawdziwy klejnot dla wspinaczy – skaliste klify nad morzem tworzą idealne warunki do uprawiania tego sportu. Wspinaczka tutaj daje unikalną możliwość połączenia aktywności fizycznej z relaksem na plaży. Po ciężkim dniu pełnym wyzwań, nic nie smakuje lepiej niż kąpiel w ciepłych wodach Morza Jońskiego.

Albania to również dobre miejsce na biegi górskiej o czym przeczytasz tutaj https://wybiegane.pl/biegi-gorskie/.

Bezpieczeństwo na albańskich szlakach wspinaczkowych – porady dla wspinaczy

Bezpieczeństwo powinno być zawsze na pierwszym miejscu, niezależnie od tego, czy jesteś doświadczonym wspinaczem, czy dopiero zaczynasz swoją przygodę ze skalnymi szlakami. Albańskie trasy wspinaczkowe są różnorodne i mogą stanowić wyzwanie nawet dla najbardziej doświadczonych miłośników tego sportu. Dlatego też warto pamiętać o kilku podstawowych zasadach bezpieczeństwa.

Pierwszą i najważniejszą zasadą jest posiadanie odpowiedniego sprzętu. Wspinaczka górska to ekstremalny sport, który wymaga specjalistycznego wyposażenia. Niezbędne będą m.in. kask, uprząż, karabinki, lina oraz system asekuracyjny. 

Pamiętaj również o odpowiednim obuwiu – buty do wspinaczki powinny być przede wszystkim wygodne i dobrze trzymać się stopy. Zwróć uwagę na warunki pogodowe – w Albanii mogą one być bardzo zmienne, dlatego warto mieć ze sobą ciepłe ubrania oraz osłonę przeciwdeszczową.

Wyjątkowe atrakcje przy albańskich szlakach wspinaczkowych

Wyprawa wspinaczkowa na własną rękę, to na pewno świetny pomysł na tanie wczasy w Albanii. Podczas planowania wyprawy warto zwrócić uwagę na unikalne atrakcje, które można spotkać na swojej drodze. Albania jest krajem o bogatej historii i kulturze, a także niesamowitej przyrodzie. Wspinając się po albańskich szlakach, możemy natknąć się na starożytne ruiny, malownicze wioski czy niezwykłe formacje skalne. To wszystko sprawia, że wspinaczka w Albanii to nie tylko sportowe wyzwanie, ale również prawdziwa przygoda.

Ciekawym miejscem jest Góra Dajti – popularny cel dla miłośników trekkingu i wspinaczki. Z jej szczytu roztacza się zapierający dech w piersiach widok na stolicę kraju – Tirane.

Niezależnie od tego, czy jesteś doświadczonym wspinaczem czy początkującym entuzjastą tej dyscypliny sportu, Albania ma wiele do zaoferowania. Przygotuj się na niesamowite widoki, fascynujące miejsca pełne historii i kultury oraz wyjątkowe wyzwania sportowe.

Jest rzeczą oczywistą, że wprawni wspinacze uwielbiają bardziej wymagające trasy. Nic dziwnego, iż szczyty mające więcej m n p m cieszą się ogromną popularnością wśród turystów. W sezonie na pewno uda się zdobyć co najmniej kilka szczytów. Surowy krajobraz roztaczający się ze szczytu Banikov jest wart zobaczenia. Majestatyczna góra znajduje się też w niesamowicie bogatej we wierzchołki okolicy. Czym charakteryzuje się ta perełka znajdująca się na Słowacji? Komu uda się zdobyć tę górę? Z przyjemnością warto poznać bliżej ten szczyt. Zobaczmy, co nam oferuje słowacka góra.

Banikov – najważniejsze informacje

Główna grań Tatr Zachodnich kryje w sobie piękne i majestatyczne szczyty. Nic dziwnego, iż tutaj co roku pojawiają się liczni turyści. Zdecydowanie warto wygospodarować czas i wybrać się na wędrówkę na Banikov. Czym charakteryzuje się ta góra? Co możemy o niej powiedzieć?

Banikov czyli inaczej Banówka to szczyt leżący w grani głównej Tatr Zachodnich. Wysokość Banikov to 2178 m n p m. Trzeba przyznać, że nie jest to najmniejsza góra, więc dla niektórych wdrapanie się na ten szczyt będzie nie lada wyzwaniem. Banówka znajduje się pomiędzy szczytem Pachoł (2167 m n p m) a Hrubą Kopą (2166 m n p m). Ten masyw górski to najwyższy wierzchołek Tatr Zachodnich leżący w głównej grani oraz czwarty co do wysokości szczyt Tatr Zachodnich.

Banówka na pewno zaskakuje swoim nietypowym wyglądem. Duże i strome ściany skalne sprawiają, iż wspinanie się na ten wierzchołek nie jest najłatwiejszą sprawą. Północne stoki Banówki to 350 metrowa ściana, która opada do Doliny Spalonej. Gdy spojrzymy na dolne części tych ścian to z łatwością dostrzeżemy stożki piargowe. Osoby udające się na Banówkę będą miały do czynienia z Banikowskim Kotłem. Ten rejon Tatr zachwyca, ale jest również świetną przeszkodą oczywiście do pokonania.

Szlaki turystyczne prowadzące na Banówkę

Tatry słowackie pozwalają nam zwiedzić wiele pięknych szczytów i jednym z nich jest Banówka. Osoby które chcą się tam dostać na pewno muszą wziąć pod uwagę fakt, iż strome podejście i bardzo często śliskie skały sprawiają, że do takiej wędrówki trzeba się przygotować. Banówka jest zbudowana z krystalicznych skał. Nic dziwnego, ze swoim wyglądem przypomina Tatry Wysokie. Wschodnie zbocze kryje w sobie skalną czubę i Igłę w Banówce.

To wszystko sprawia, iż szlaki prowadzące na Banówkę nie są najłatwiejsze. Zdecydowanie trzeba dysponować pewnymi umiejętnościami, by dostać się na 2178 m n p m. Na Banówkę dostaniemy się jednym z dwóch szlaków: czerwonym i zielonym.

Czerwony szlak którego celem jest Banówka biegnie granią główną Tatr Zachodnich na odcinku od Smutnej Przełęczy do Banikowskiej Przełęczy przez Trzy Kopy, Hrubą Kopę i Banówkę. Ze Smutnej Przełęczy na Banówkę dostaniemy się w ciągu 2 godzin. Mniej więcej tyle samo czasu potrzeba, by zejść z góry. Odcinek z Banówki na Banikowską Przełęcz jesteśmy w stanie pokonać w ciągu 30 minut.

Zielony szlak natomiast prowadzi nas z bufetu Rohackiego obok Rohackich Stawów przez Banikowską Przełęcz na szczyt. Z powrotem udamy się przez Jałowiecki Przysłop i Jałowiecką Przełęcz do Schroniska Żarskiego w Dolinie Żarskiej. Banówka stanie się osiągniętym przez nas celem po około 3 godzinach i 30 minutach. Warto udać się w te okolice przełęczy. Jeśli mamy czas warto wybrać ten szlak.

Banówka pod lupą

Zdecydowanie Banówka to jedna z atrakcji i skarbów Tatr Zachodnich. Trasa na Banówkę nie jest najkrótsza i prowadzi przez bardziej strome odcinki, więc na pewno jest idealną opcją, dla osób, które chcą poczuć smak prawdziwej górskiej przygody. Jak najbardziej Tatry sprawią, że zobaczymy wspaniałe krajobrazy także na trasie na Banówkę. Czego możemy się spodziewać na tej trasie? Okolice głównej grani Tatr pozwolą nam odkryć surowe skały, ale również piękne doliny. Turyści na pewno będą zachwyceni widokiem atrakcji na szlaku. Poznajmy niektóre z nich.

Rohacz Płaczliwy

Okolica Tatr Zachodnich obfituje w liczne szczyty i masywy górskie, więc z pewnością będziemy mogli się tutaj na nie napatrzeć. Jednym z okazałych wierzchołków w tej okolicy jest Rohacz Płaczliwy. Jego wysokość to 2125 m n p m. Jest niewiele niższy od Banówki. Wierzchołek podobnie sprawia wrażenie stromego i bardzo skalistego. Pobliska Banówka sprawia, że Rohacz Płaczliwy również jest często odwiedzany przy okazji wdrapywania się na 2178 m n p m. Szlak prowadzący na tę górę jest tak zaplanowany, że mamy możliwość wybrać bardziej przystępne odcinki. Na pewno to docenią początkujący wspinacze. Rohacz w niektórych miejscach jest bardziej łaskawy, więc warto dobrze poznać szlak prowadzący na tę górę, by wyznaczony czas wędrówki się nie przedłużył. Mamy do czynienia z trudniejszym odcinkiem Tatr, więc rozwaga będzie konieczna.

Drugi z Rohaczy – Rohacz Ostry

Okazuje się, że słowackie Tatry Zachodnie obfitują w dwa Rohacze i drugim z nich jest Rohacz Ostry. Ten skalisty szczyt może się poszczycić wysokością 2088 m n p m. Znajduje się tuż obok Rohacza Płaczliwego. Osoby, które widziały tę górę jednogłośnie powiedzą, iż masyw charakteryzuje się nietypowym kształtem. To na pewno sprawia, że bardzo często góra przyciąga licznych obserwatorów. Szczyt ma ostro opadające ściany, wąską grań i jest zbudowany ze skał krystalicznych. Na szlaku na tę górę musimy się liczyć ze spotkaniem z licznymi łańcuchami. Strome podejście jest dużą trudnością, więc bez nich sobie nie poradzimy. Szlak prowadzący na Rohacz Ostry jest zdecydowanie odradzany osobom, które mają lęk wysokości, ponieważ podejście jest bardzo strome. Taka charakterystyka góry jednak sprawia, że zdobycie tego szczytu w głównej grani to wyzwanie godne przyjęcia.

Trzy Kopy

Przy okazji mówienia o Banówce na pewno nie można pominąć najważniejszej grani Trzy Kopy w Tatrach Zachodnich. Postrzępiona grań znajduje się pomiędzy Smutną Przełęczą a przełęczą Hruba Przehyba. W tej grani znajdują się trzy wierzchołki, skąd nazwa Trzy Kopy. Są to: Przednia Kopa, Drobna Kopa, Szeroka Kopa. Przednia Kopa to 2154 m n p m. Różnice wysokości między Przednią Kopą a dwoma niższymi wierzchołkami to kilka-kilkanaście metrów, więc praktycznie nie zauważalna różnica. Trzy Kopy prezentują się niesamowicie i jak najbardziej warto je zobaczyć na żywo. Słowackie Tatry pozwolą nam podziwiać tę grań.

Bez względu na to, z której strony spojrzymy na tę górę mamy tutaj do czynienia ze stromymi zboczami Tatr. Liczne pionowe ściany są dużą atrakcją dla osób, które uwielbiają przygody wspinaczkowe. Trzy Kopy zachwycają pod tym względem. Wielkie skały granitowe jakie tutaj zastaniemy budzą respekt i z przyjemnością wprawni wspinacze będą mogli tutaj trenować swoje umiejętności. Jak najbardziej na ten szlak muszą się udać osoby, które kochają wspinaczkę nad przepaścią. Trasa jest dość wymagająca, ale mamy do czynienia z Tatrami Zachodnimi, więc nie ma się co dziwić. Warto na pewno wygospodarować czas i zdecydować się na wędrówkę na słynny obiekt Tatr- Trzy Kopy.

Smutna Przełęcz

Tatry Zachodnie zapraszają nas w swoje okolice i jeśli naszym celem jest Banówka to na pewno udamy się na ten szczyt przez teren Smutnej Przełęczy. Tutaj znajdujemy się na wysokości 1963 m n p m więc 2178 m jest coraz bliżej. Warto zaznaczyć, że ciekawostką Smutnej Przełęczy jest fakt, iż mamy tutaj możliwość zobaczyć dwa zaskakująco odmienne krajobrazy. Naszym oczom ukazuje się zawalona granitowym gruzowiskiem kotła lodowcowego Dolina Smutna. To obszar prawdziwie alpejski, niemal pozbawiony roślin.

Teren Smutnej Przełęczy zaskakuje. Z kolei jak spojrzymy w południową stronę ujrzymy rozległą i zieloną, porośniętą lasem oraz trawami Dolinę Żarską. Taka różnorodność sprawia, że widoki Smutnej- Przełęczy przykuwają naszą uwagę i na pewno każdy będzie chciał udokumentować ten rejon na zdjęciach. Udając się na Banówkę nie możemy nie poświęcić chwili Smutnej Przełęczy. Warto się zatrzymać i cieszyć krajobrazami, jakie się przed nami roztaczają. Właśnie z tego miejsca mamy możliwość dostrzec liczne strome skaliste wierzchołki. Krajobrazy ze Smutnej Przełęczy pokazują nam piękno skalistych gór Tatr. Majestatyczne słowackie Tatry sprawiają niewielkie trudności podczas wędrówki, ale warto się zdobyć na takie wyzwanie. Zobaczenie Smutnej – Przełęczy to ważny punkt, na który wskazuje nam mapa. Trasa przewiduje odkrycie tego rejonu. To prawda, że czas jest nam potrzebny, nie ma się co spieszyć na szlaku.

Okolice Banikowskiej Przełęczy

Powiedzieliśmy już o Smutnej-Przełęczy, ale zmierzając ku 2178 m czyli szczytowi jakim jest Banówka mamy do czynienia także z okolicą Banikowskiej Przełęczy. Przełęcz w grani głównej Tatr Zachodnich znajdująca się na wysokości 2040 m n p m pomiędzy Banówką a Pachołem opada do kotła Doliny Spalonej. Rejon przełęczy jest zbudowany ze skał krystalicznych, głównie granitów. Nic dziwnego, że ten fragment Tatr Zachodnich zachwyca pięknem surowego klimatu. To raj dla osób, które uwielbiają wspinaczkę, ale chcą także podziwiać liczne doliny. W tej grani znajdziemy to wszystko. Tatry Zachodnie pozwolą nam cieszyć się tymi bardziej wymagającymi szlakami. Banikowska Przełęcz to główny węzeł wielu szlaków i właśnie, gdy naszym celem jest Banówka to na pewno też się tutaj znajdziemy. Dotarcie do Banikowskiej Przełęczy jest nie lada wyzwaniem. Z tego miejsca Banówka jest już bardzo blisko.

Hruba Kopa

Tak samo okazały jak Banówka wydaje się być szczyt Hruba Kopa. Jego wysokość to 2166 m n p m i nic dziwnego, że przy okazji wizyty w okolicy Tatr Zachodnich warto się wdrapać właśnie tutaj. Hruba Kopa charakteryzuje się również stromymi i dość wielkimi pionowymi skałami, które opadają do kotła Doliny Spalonej. Na pewno wdrapując się na ten szczyt musimy się liczyć z tym, iż napotkamy liczne trudności. Droga wzdłuż Kopy jest kopulasta i ma kamienisty szczyt. Już samo to wskazuje nam na to, iż wdrapanie się na tę wysokość będzie nie lada wyzwanie. Jednak odrobina wprawy i doświadczenia pozwoli nam zdobyć ten masyw. Z góry ukazuje się nam widok na liczne doliny. Tatry Zachodnie w całej okazałości ukażą się nam dopiero na tak dużej wysokości. Mapa mówi nam, iż cały czas mamy podążać czerwonym szlakiem. W porównaniu z Trzema Kopami, które sąsiadują z Hrubą Kopą jest ona ogromna i masywna. Cały czas znajdujemy się w głównej grani Tatr Zachodnich. Trasa do celu jakim jest Banówka pozwala nam dostrzec ogrom takich stromych szczytów.

Pobliski Pachoł

Banówka to niesamowita atrakcja Tatr Zachodnich ze względu na liczne obiekty, które z nią sąsiadują. Bardzo rzadko się tak zdarza, że udając się na jeden szczyt mamy możliwość podziwiać a nawet zdobyć liczne ogromne wierzchołki. Na pewno wyższe masywy górskie nie są tak przystępne i sprawią nam trochę trudności, ale warto się podjąć takiego wyzwania. Pachoł to szczyt o wysokości 2167 m n p m. Jest to wybitny i wyraźnie wyodrębniony szczyt o kształcie piramidy. Z daleka uda się nam go rozpoznać. Dół góry jest miejscami skalisty, ale trawiaste i kamieniste stoki łagodzą ten krajobraz. Ze szczytu Pachoła na pewno nasz wzrok przykuje Banówka. Tatry Zachodnie w tym miejscu ukazują nam prawdziwie majestatyczny krajobraz. Piękna panorami widokowa zapiera dech w piersiach. Pachoł pozwala nam dostrzec doliny. Jeśli chcemy dostrzec tę górską piramidę warto odwiedzić Tatry Zachodnie.

Odgałęzienie Doliny Rohackiej – Dolina Spalona

Udając się na szczyt Banówka 2178 m n p m mamy możliwość spotkać nie tylko Trzy Kopy, ale również doliny. Jedną z nich jest Dolina Spalona. Wędrując czerwonym szlakiem poznamy to boczne odgałęzienie Doliny Rohackiej. Dolina Rohacka opada spod Banikowskiej Przełęczy, Jest to jedno z najładniejszych miejsc Tatr Zachodnich. Od lat właśnie tutaj pojawiają się turyści, którzy zwiedzają okolicę. Ten duży kocioł polodowcowy ma powierzchnię około 2,3 km². W zboczu doliny został usytuowany niewielki placyk – rozdroże szlaków turystycznych, stoły i ławki, które pozwalają odpocząć. We wschodniej części doliny ujrzymy niewielki Zielony Stawek. Staw otoczony głazami ma swój klimat i rzeczywiście jest to świetna atrakcja tej części Tatr.

Kolejny przystanek – Rohackie Stawy

Wędrując zielonym szlakiem na Banikov mamy możliwość zobaczyć Rohackie Stawy. Te cztery leżące na trzech poziomach stawy w Dolinie Rohackiej w słowackiej części Tatr znajdują się w górnej części doliny. Stawy o których mówimy to:

• Wyżni Staw Rohacki
• Pośrednie Stawy Rohackie (Pośredni i Mały Staw Rohacki)
• Niżni Staw Rohacki

Widok na te stawy jest jednym z ładniejszych i nawet niekiedy Niżni Staw bywa porównywany z Morskim Okiem. Już samo to wskazuje, iż mamy tutaj do czynienia z bardzo urokliwym miejscem. Widok z Banówki na te stawy zachwyci nas z pewnością. Tatry słowackie są świetnie przygotowane dla turystów i również ta okolica o tym świadczy. Szlak turystyczny i obecna na nim ścieżka dydaktyczna zapewnia ławki, stoły i wiaty dla turystów o tablice informacyjne, które przybliżą nam piękną okolicę. Przebywanie w głównej grani Tatr zapewnia nam takie atrakcje. Właśnie dlatego część osób na Banikov wybiera się zielonym szlakiem.

Schronisko Żarskie

Skoro poświęciliśmy już czas na tak długą wędrówkę to warto wiedzieć, gdzie najlepiej zrobić sobie przystanek na szlaku. Znajdujemy się w głównej grani Tatr. Szczególnie wędrując zielonym szlakiem mamy okazję udać się do schroniska Żarskiego. Schronisko to nie tylko świetny punkt i miejsce na odpoczynek ale również miejsce noclegowe. Znajdziemy ich tutaj aż 40. Schronisko ma również jadalnię, bufet, więc będziemy mogli się tutaj posilić. Chwila odpoczynku na pewno się przyda i w którymś momencie będziemy o niej marzyć. Do schroniska koniecznie trzeba zawitać, gdy się wędruje na trasie do Banówki.

Przejście granią na Przysłop Jałowiecki

Pokonanie trudnej trasy prowadzącej na Banikov jest nie lada wyzwaniem i jak najbardziej warto zdecydować się na wycieczkę w Tatry słowackie w dobrą pogodę. Z pewnością trasa nas zmęczy. Jak pokazuje mapa wędrowanie szlakiem przysparza odrobiny trudności. Słowackie Tatry w tej części pozwalają nam zejść z Banówki na Przysłop Jałowiecki. Ten wierzchołek o wysokości 2142 m n p m odbiega na południe od Banówki. Ten niepozorny masyw górski roztoczy przed nami śliczne krajobrazy i schodząc w dół będziemy mogli cieszyć oczy wspaniałymi panoramami. Wiele osób będąc już w tym miejscu udaje się zejściem do schroniska Ziarska Chata. Właśnie tutaj można się na chwilę zatrzymać, zjeść coś i odetchnąć. Zejście szlakiem już jest spokojne choć niekiedy trzeba ostrożnie stawiać każdy krok.

Poziom trudności trasy na Banikov

Poznaliśmy już trochę górę jaką jest Banówka i jej okolicę. Na pewno trzeba stwierdzić, iż Tatry Zachodnie szczególnie w głównej grani Tatr obfitują w strome i skaliste szlaki. Nie każdemu uda się dojść na sam szczyt bez żadnych problemów. Strome i właściwie pionowe ściany Tatr stanowią wyzwanie. To w takim razie dla kogo trasa prowadząca czerwonym szlakiem będzie odpowiednia?

Mapa wskazuje na dość długą i mozolną wędrówkę na Banikov. Właśnie dlatego trzeba się dobrze zapoznać ze szlakiem i poznać okolice grani Tatr. Tatry słowackie prowadzące na Banówkę przysporzą nam odrobinę trudności. Właśnie tutaj zobaczymy słynne Trzy Kopy i piękno Smutnej Doliny. Tatry słowackie w tej części pozwolą nam cieszyć się pięknymi krajobrazami i na pewno warto się udać na Banówkę. Atrakcji jest tutaj cała masa, ale wiąże się to z większym wyzwaniem. Właśnie dlatego nie jest to szlak odpowiedni dla każdego.

Podejście w niektórych częściach grani może zaskoczyć, więc warto się przygotować na większe wyzwanie. Z pewnością przydadzą się nam wygodne masywne buty, które nie będą nas uwierały przez całe przejście trasy. Jednak czas przejścia szlaku to dobrych kilka godzin, więc nasze nogi to poczują. Na tej trasie trzeba się liczyć także ze spotkaniem z łańcuchami, więc ewentualnie rękawiczki się przydadzą. Dość strome podejście nie jest odpowiednie dla osób, które boją się wiszenia nad przepaścią. Odpowiedni ubiór pozwoli nam swobodnie przejść tę trasę. Doświadczenie z poprzednich wędrówek na pewno się tutaj okaże czymś przydatnym. Zanim wybierzesz się na Banówkę przemyśl, czy masz już doświadczenie na podobnych trasach.

Zdobycie szczytu Banikov – kiedy?

Wizyta w głównej grani Tatr Zachodnich pozwoli nam zobaczyć liczne wierzchołki. Specyficzna skalista charakterystyka gór w tej okolicy zachwyca i jest czymś zupełnie innym. Właśnie dlatego sporo osób chce zobaczyć Banikov. Widoki z tej góry jak najbardziej zapierają dech w piersiach. W głównej grani Tatr obowiązują inne zasady, na pewno jest wskazana duża ostrożność. Dzięki temu uda się nam bezpiecznie dotrzeć na dany wierzchołek. Trasa zielonym czy czerwonym szlakiem zawiera trudniejsze odcinki i jak najbardziej warto się dobrze przygotować do takiej przygody. Na szlaku nie ma się co spieszyć, czas nie gra roli. Okolice przełęczy pozwolą nam też chwilę odpocząć, ale kiedy zdobyć Banikov?

Wiemy już że szlak prowadzący na Banikov przysporzy nam pewnych trudności, więc jest to ważne by wybrać się na wierzchołek w możliwie najlepszych warunkach. Strome skały mogą się stać śliskie, gdy będą mokre. Lepiej uważać na deszczowe warunki. Zdecydowanie opłaca się wybrać na Banówkę wiosną lub latem. Przyjemny słoneczny dzień to najlepszy moment, by zdobyć 2178 m n p m. Mapa zaznacza szlaki wyższym poziomem trudności, więc nie możemy tego bagatelizować. Jeśli się przygotujemy do wyprawy zaoszczędzimy sobie stresu i przygoda będzie bezpieczna, a o to na pewno chodzi.

Warto udać się na Banikov w okresie zimowym? Zdecydowanie niektórzy wolą górski krajobraz zimą i chcą zobaczyć Trzy- Kopy pokryte śniegiem. Mapa pozwala nam na niewielką modyfikację szlaku, więc wizyta w tej części Tatr zimą także jest możliwa. Na pewno wędrówka zimą będzie oznaczała trudniejsze warunki, ale przecież mamy czas. Będzie trzeba ostrożnie stawiać kroki i zachować szczególną ostrożność. Wizyta w tej części grani zimą jest dla niektórych świetnym przeżyciem, więc można się na to zdecydować. Oczywiście odpowiednie przygotowanie będzie konieczne. Widok Smutnej- Przełęczy czy Kopy pozwoli nam nacieszyć oczy.

Trasa trekkingowa w Tatrach Zachodnich

Trasa na Banówkę zachwyca swoim pięknem i licznymi skalnymi ścianami, lecz niektóre odcinki są bardziej niebezpieczne. Na pewno osoby lubiące wyzwania będą zachwycone. Jeśli lubimy spotkanie z łańcuchami to na pewno warto się wybrać na tę trekkingową trasę. Umiejętności wspinaczkowe bardzo się przydadzą i warto zdecydować się na zdobycie Banówki, gdy ma się trochę doświadczenia. Osoby, które zdobyły górę stwierdzają, że z tego miejsca widoki są niesamowicie urokliwe, więc warto się poświęcić i wdrapać na wierzchołek nawet jeśli miałoby się to wiązać z otarciami i bólem nóg.

Jak najbardziej podczas przygody z Banówką uda się nam podszkolić pod względem stawiania kroków na śliskich skałach. Jest to wyzwanie, ale właśnie to jest najpiękniejsze w zdobywaniu tego typu szczytów. Banówka i Tatry Zachodnie stoją przed nami otworem i jak najbardziej warto poświęcić czas na taką wędrówkę. Szybko można się przekonać, że widoki zapierają dech w piersiach. Odpowiednie przygotowanie będzie konieczne, ale uda się nam dotrzeć na samą górę.

Przy okazji wdrapywania się na Banówkę warto zdobyć pobliskie wierzchołki. Właśnie dlatego ta góra jest tak atrakcyjna, iż przy okazji jej zdobywania mamy możliwość stanąć także na innym masywie. Przygoda z Tatrami Zachodnimi nie musi się ograniczać tylko do Banówki. Słynne Trzy- Kopy stoją przed nami otworem i na pewno warto też ten punkt zaznaczyć na mapie. Okolice Banikowskiej Przełęczy również roztoczą przed nami piękne panoramy, więc warto zdecydować się na taką przygodę z Tatrami.

Na Banówkę całą rodziną?

Emocje jakie będą nam towarzyszyć podczas wejścia na Banówkę na pewno są warte wszelkich wysiłków. Nic dziwnego, że tyle osób decyduje się na taką wyprawę. Przy tej okazji warto się zastanowić nad tym, czy uda się całą rodziną pokonać słynną trasę. Jak już wiemy szlak, który nas prowadzi na samą górę jest bardziej wymagający i zdecydowanie musimy posiadać określone umiejętności, by się znaleźć na samej górze.

Mniejsze dzieci na pewno nie poradzą sobie na szlaku, więc warto rozsądnie przemyśleć, jakie mamy umiejętności i czy cała rodzina będzie w stanie zdobyć Banówkę. Radość i satysfakcja ze zdobycia szczytu na pewno jest niesamowita, ale trzeba się przygotować do takiej wyprawy. Jeśli nie mieliśmy jeszcze do czynienia z łańcuchami to na pewno warto poćwiczyć swoje umiejętności na mniej wymagających wierzchołkach. Wtedy będziemy przygotowani do takich wypraw jak ta na Banówkę. Także warto już planować wycieczkę na Banówkę, a dzieciaki niech ćwiczą umiejętności na niższych szczytach. I wkrótce góra stanie się także ich zdobyczą.

Zdjęcia pochodzą ze strony Pixabay.pl

Surowe, ośnieżone szczyty, zielone doliny, białe plaże, szmaragdowe morze, kolorowe domki rybackie i charakterystyczne rzędy drewnianych żerdzi pełnych suszących się dorszy tworzą prawdziwie rajski krajobraz. O jakim miejscu mówimy? Oczywiście o Lofotach w Norwegii. Lofoty to jeden z najbardziej atrakcyjnych zakątków tego kraju. Latem mamy możliwość praktycznie przez cały dzień cieszyć się obecnością słońca, a zimą z pewnością będziemy mieli okazję podziwiać piękną zorzę polarną. Ciężko znaleźć tyle piękna co właśnie w tej części Ziemi. Sprawdźmy, co kryją w sobie piękne Lofoty.

Kilka słów o Lofotach

Piękne Lofoty to archipelag na Morzu Norweskim u północno-zachodnich wybrzeży Norwegii. Jego długość to 112 km od maleńkiej wysepki Rost na południu po wąską cieśninę Raftsundet. Oddziela ona Lofoty od Vesteralen. Od starego lądu został oddzielony cieśniną Vestfjorden.

Lofoty robią furorę na całym świecie. Nie są bardzo duże, jednak National Geographic wymienia Lofoty w czołówce najpiękniejszych archipelagów świata. Jak najbardziej redaktorzy się nie mylą. Wyjątkowość tego archipelagu można określić w ten sposób, że to polskie Tatry zalane wodą. Nad jej powierzchnią ukazują się nam skalne szczyty i ściany, śnieżne żleby. Wybitnie morski klimat sprawia, że krajobraz wydaje się wyjątkowo surowy. Lofoty to także chłód i wilgoć, które współgrają z granitowymi urwiskami, które wydają się niedostępne. Jednak słońce również będzie nas ogrzewać, więc nie musimy się martwić o to, że będziemy tutaj zamarzać.

Ogromna ilość wysepek na archipelagu

Lofoty to archipelag, który posiada ogromną ilość wysepek. Ich całkowita ilość jest liczona w setkach. Cztery główne wyspy są najbardziej popularne, ponieważ większość innych to bezludne, malutkie, szkierowe, górzyste i niedostępne rejony. Norwegia Lofoty to kraj jak żaden inny. Tak ogromna ilość wysepek sprawia, iż Lofoty są celem wycieczek wielu turystów. Znajdziemy tutaj wszystko: góry, ośnieżone szczyty, fiordy, szkiery, jeziorka, zatoki, piaszczyste plaże, granatowe tonie morskie i jasno błękitne, wręcz turkusowe płycizny. Lofoty i ich wyspy to cud natury. Nic dziwnego, że turyści zabijają się o najtańsze bilety w ten zakątek naszego globu. Piękno wysepek na Lofotach na pewno oddają zdjęcia, a na żywo budzą one jeszcze większy podziw.

Austvågøy

Lofoty cieszą się ogromną ilością wysepek, jak już wspomnieliśmy. Ich łączna powierzchnia to 1 227 km2. Największa wyspa archipelagu to Austvågøy. Należy do okręgu Nordland i jest podzielona pomiędzy dwie gminy: Vagan i Hadsel. Jako jedna z nielicznych Austvågøy jest zamieszkana przez nieco ponad 4 tysiące ludności. Trudno mówić, że wyspa jest jakąś metropolią, jednak ma w sobie coś niesamowitego. Z pewnością każdy z nich może poświadczyć o urokliwości tej wysepki. Piękne krajobrazy górskie roztaczające się nad powierzchnią wody sprawiają, że wyspa jest często odwiedzana przez turystów. Przypływają tutaj także promy i statki wycieczkowe z lądowej części Norwegii. Znajduje się tutaj również niejedna chatka rybacka.

Vestvågøy

Kolejna większa i bardziej popularna wyspa Lofotów to Vestvågøya. To normweska gmina leżąca w regionie Nordland. Jej siedzibą jest miasto Leknes. Dane z 2005 roku podają, iż wyspę zamieszkuje niecałe 11 tysięcy osób. Vestvågøy również cieszy się dużą popularnością i osoby, które zwiedzają Norwegię z przyjemnością się tutaj pojawiają. Spacer wśród górskich wierzchołków i wody będzie niesamowitym przeżyciem. Możliwość połowienia ryb i zobaczenia słynnych dorszy również kusi, by się tutaj pojawić. Słońce, które rozświetli wyspę sprawi, że krajobrazy nas zachwycą.

Moskenesøy

Wyspa Moskenesøya należąca do Lofotów podlega pod okręg Nordland i jest podzielona między dwie gminy: Moskenes i Flakstad. Osoby na tej wyspie z pewnością przyjrzą się szczytowi Hermannsdalstinden o wysokości 1029 m n p m. Wyspa zamieszkana przez niewielką ilość osób jest punktem wycieczek po Norwegii. Tutaj również mamy możliwość podziwiać surowy krajobraz tego kraju. Rybacka wioska nie straciła nic ze swojego uroku. Mieszkańcy wyspy z przyjemnością opowiedzą nam o połowie ryb. Okolica pełna szkierów cały czas zachwyca. Na tej wyspie także znajduje się miejscowość o nazwie Å. O tym za chwilę.

Flakstadøy

Niezwykle zieloną i urokliwą wysepką jest również Flakstadøya. Wyspa zajmuje powierzchnię 110 km2. Jest uznawana za najbardziej surową lofocką wyspę. Znajdziemy tutaj strome i dzikie góry, ale również piaszczyste plaże. Ten kawałek naszego globu jest połączony mostem z wyspą Moskenesøya, a tunel dzieli ją od wyspy Vestvågøya. Jako główny ośrodek administracyjny uznaje się Ramberg. Kolorowe domki charakterystyczne dla Norwegii znajdziemy również na tej wyspie. Gdy się tutaj pojawimy z pewnością mamy szanse podziwiać krajobrazy tego kraju. Wiele osób przybywa na wyspę do osady Nusfjord z powodu rozkwitu rybołówstwa w tym miejscu. Przyjemnością będzie podziwianie domków rybackich. A może i uda się złowić popularnego tutaj dorsza.

Górzysty archipelag

Ukształtowanie powierzchni archipelagu jest górzyste. Maksymalna wysokość to 1146 m n p m. Lofoty Norwegia to obszar, gdzie znajduje się mnóstwo wyszczerbionych szczytów. Gdzie spojrzymy tam je ujrzymy. Lofoty mogą się pochwalić również silnie rozwiniętą linią brzegową. Jeśli chodzi o klimat w tym rejonie to jest on umiarkowany chłodny, wybitnie morski, łagodzący wpływ Prądu Zatokowego.

Jakiej pogody możemy się spodziewać na Lofotach? Lofoty pogoda prezentuje się następująco: w styczniu i w lutym z reguły odnotowuje się temperaturę -1^oC. Lipiec i sierpień przywita nas temperaturą około 12^oC. Norwegia Lofoty jest najchętniej odwiedzana w porze wiosennej i letniej.

Skład skał Lofotów ocenia się jako wulkaniczne i metamorficzne. Ich wiek ocenia się na 3 miliardy lat. Są jednymi z najstarszych na świecie. Właśnie to też świadczy o wyjątkowości Lofotów. Skalne masywy, wystające z morza cechują się stromymi, wysokimi na kilkaset metrów ścian. Z pewnością naszą uwagę przykują ostro zarysowane wierzchołki i postrzępione granie. Pomiędzy nie wcinają się krótkie, wąskie i malownicze fiordy. Znajduje się ich tutaj niesamowicie dużo. Norwegia Lofoty to ich bogactwo. Przyjemnością będzie zobaczenie ich na własne oczy.

Białe Noce czyli dzień polarny

Norwegia Lofoty to wyjątkowe miejsce na Ziemi z wielu powodów, ale między innymi z powodu występowania tutaj dnia polarnego. Zdecydowanie jest to powód, dla którego co roku miliony osób się pojawia w tej części Ziemi. To ciekawe zjawisko wynikające z ruchu obiegowego naszej planety zachwyca i z pewnością będziemy się tym chwalić, że mogliśmy je zobaczyć na własne oczy. Tarcza słoneczna nie chowa się poniżej linii widnokręgu przez co najmniej 24 godziny. To coś niesamowitego i na pewno nas zachwyci.

Jesteśmy przyzwyczajeni do tego, iż wieczór ma swoje prawa i w tym odcinku dnia staje się ciemniej. Zupełnie inaczej jest podczas dnia polarnego w Norwegii. Wiele osób jest pod wrażeniem tego zjawiska. Wieczorem w tym okresie będzie można spokojnie poczytać gazetę przed domem bez żadnego oświetlenia. Niesamowite prawda? Słońce podczas dnia polarnego znika tylko na krótko. Podczas Białych Nocy czas nie ma znaczenia, ponieważ zawsze możemy się cieszyć takimi samymi warunkami. To idealny czas na zwiedzanie tego kraju. To coś wspaniałego, iż w środku nocy można się ogrzewać w promieniach słońca. Jak widać Norwegia Lofoty to wyjątkowy region.

Jeśli nie dokucza nam bezsenność z przyjemnością docenimy Białe Noce i możliwość zwiedzania Lofotów dopóki starczy nam sił. W tym okresie bardzo często są organizowane wycieczki dla turystów, więc z pewnością uda się dobrze wykorzystać dzień polarny. W okolicy znajduje się wiele obiektów, które Lofoty Norwegia pozwolą nam podziwiać.

Morze Norweskie i wir wodny Maeistrom

Norwegia Lofoty to jeden z najbardziej malowniczych rejonów ziemskiego globu. Na tle błękitnego nieba możemy podziwiać ośnieżone szczyty górskie, które pną się w górę pionowo nad powierzchnią wody. To wszystko jest spowodowane obecnością Morza Norweskiego. Góry i morze to połączenie, które wytwarza niesamowity klimat i urzeka każdego turystę.

Liczne zatoczki i cieśniny na Morzu Norweskim sprawiają, iż Lofoty Norwegia to miejsce, które zachwyca i z przyjemnością turyści tutaj wracają. Nie ma innego miejsca na ziemi, które mogłoby się cieszyć takim bogactwem. Ostatnie zlodowacenie też przyczyniło się do rozczłonkowania linii brzegowej. Lodowiec wyrzeźbił również szczyty, które sprawiają wrażenie muru.

Dno Morza Norweskiego nie leży na szelfie kontynentalnym, jak to jest w przypadku okolicznych mórz. Stąd przeciętna głębokość morza to około 2m. Z dna Morza Norweskiego wydobywa się gdzieniegdzie ropę naftową i gaz ziemny. Wir wodny Maeistrom to silny prąd morski, który powstaje przy wejściach do norweskich fiordów i cieśnin na skutek przypływów i odpływów. Towarzyszą mu wiry wodne.

Malownicze fiordy

Nierozerwalnie Lofoty Norwegia kojarzą się od razu z malowniczymi fiordami. Pionowe ściany skał a między nimi wąskie lustro spokojnej, ciemnej wody. Gdy usłyszymy taki opis od razu wiemy, iż ktoś nam opowiada o fiordach w Norwegii. Fiord można określić jako dolinę polodowcową. Wcześniej wykorzystywał ją lodowiec, a po jego stopnieniu dolina została zalana morzem. Dolina polodowcowa ma kształt litery U. Nierówny profil podłużny doliny sprawia, iż mamy tutaj do czynienia ze zmienną głębokością morza. Mówi się, iż fiord powinien być długi, jego długość powinna przekraczać szerokość. Fiordy na Lofotach tworzą gęstą sieć względnie spokojnych kanałów i przesmyków.

Ciężko jest określić, ile fiordów znajduje się w Norwegii. Na pewno Lofoty mogą się nimi szczycić i gdy wybieramy się w tę część kraju czytamy o tych majestatycznych zakątkach. Tworzą one rozgałęzione, złożone sieci. Najbardziej popularne to Sognefjord oraz Hardangerfjord. Fiordy bardzo często są inspiracją dla malarzy, którzy są pod wrażeniem widoków i emocji, jakie dostarcza oglądanie takich zakątków.

Okolice fiordu Reinefjorden

Najczęściej fotografowany fragment archipelagu to okolice fiordu Reinefjorden. Właśnie tutaj zobaczymy, co mają w sobie Lofoty Norwegia. Praktycznie na jednym zdjęciu uda nam się uwiecznić wąskie fiordy, otoczone wysokimi górami, piaszczyste -plaże, a na nabrzeżnych pasach ulokowane niewielkie osady. Norwegia Lofoty to istne bogacto krajobrazów, które zachwycą każdego obserwatora. Dużo miejsc mogliśmy widzieć, ale Lofoty Norwegia z pewnością nas zaskoczą i zachwycą. Któż z nas nie chciałby zobaczyć na własne oczy krajobrazu, jaki roztacza Norwegia Lofoty.

Fiord Reinefjorden jest bardzo słynny i warto tak ustalić swój plan zwiedzania, by trafić właśnie w ten rejon. Ogromne szczyty górskie i błękitna tafla wody będzie czymś, czego jeszcze nie widzieliśmy na oczy. Lofoty Norwegia to piękny zakątek świata.

Urokliwy Trollfjord

Lofoty Norwegia obfitują w liczne fiordy. Zdecydowanie warto poświęcić sporo czasu na zobaczenie najpiękniejszych w tym kraju. Trollfjord to zaledwie trzykilometrowy fiord, położony między archipelagami Lofoty i Vesteralen. Jednak gdy ujrzymy ten region z pewnością zachwyci nas swoją magią i wyjątkowością. Niesamowita atmosfera tajemniczości sprawia, że stoimy i podziwiamy te widoki. Fiord ma przy ujściu szerokość zalednwie 70 m, lecz w głębi się rozszerza. Norwegia Lofoty to wyjątkowy kraj i właśnie w okolicy tego fiordu mamy wrażenie, że znajdujemy się w magicznym regionie. Fiord jest celem wielu wycieczek turystycznych. Z pewnością warto zobaczyć Trollfjord.

Kolorowe rybackie osady

Wyprawy na Lofoty Norwegia są spowodowane bardzo często chęcią połowienia ryb w niesamowitych surowych warunkach. Nie dosyć, że mamy możliwość łowić ryby w pięknych okolicznościach natury to możemy jeszcze liczyć na wspaniałe okazy dorszy. Norwegia Lofoty przyciągają rybaków.

Pod nazwami Nusfjord, Flakstad, Reine Moskenes czy Å kryją się bajkowe wręcz kolorowe rybackie wioski, które zachwycają swoim urokiem. Trudno oddać ich wyjątkowość w kilku słowach. Będąc na Lofotach z pewnością dostrzeżemy pomalowane na czerwono drewniane domki stojące wprost na kamienistym wybrzeżu. Obok rozstawione na żerdziach suszą się dorsze. To typowy widok, z jakim możemy się spotkać na Lofotach w rybackiej wiosce. Nad tym wszystkim górują szczyty gór, co dodaje niesamowitego klimatu temu miejscu.

Rybołówstwo jest głównym zajęciem wyspiarzy, więc z pewnością możemy tutaj porozmawiać z każdym na ten temat. Z przyjemnością będą nam opowiadać o charakterystyce rybołówstwa na wyspie. Archipelag jest znany z tego, iż możemy tu łowić dorsze, więc warto od razu poruszyć ten temat. Norweskie dorsze po wysuszeniu są sprzedawane jako sztokfisze. Na pewno warto ich spróbować. Są słynne na całym świecie. Miłośnicy rybołówstwa z pewnością docenią klimat wiosek rybackich.

Osada Reine

Bajkowo położona wręcz osada Reine to wioska rybacka, która jest jedną z najbardziej popularnych. Właśnie tutaj co roku przybywa mnóstwo rybaków, którzy chcą złowić dorsza. Z pewnością będą mogli doświadczyć tego przeżycia. Lofoty mapa wskazują nam, iż wioska jest niesamowicie urokliwie położona. Warto zobaczyć urokliwe domki rybaków, które od razu przykują naszą uwagę. Osoby, które znajdą się na wyspie z pewnością będą chciały wspiąć się na szczyt Reinebringen. Widok z tego wierzchołka mającego niemało m n p m zapiera dech w piersiach. Mamy możliwość podziwiać okolicę pełną szkierów i poszarpanych szczytów. Właśnie dlatego Reine tak często przyciąga turystów. Znajduje się tutaj m in wiele miejsc idealnych dla rybaków.

Królestwo dorsza

Jak już powiedzieliśmy Lofoty Norwegia to miejsce, które zachwyca swoim połączeniem gór i morza, ale również tutaj jak nigdzie indziej mamy możliwość spotkać tak wielu rybaków. Kraj słynie z tego, iż rybołówstwo jest tutaj niesamowicie rozwinięte. Dziesiątki kutrów rybackich wypełniają każdą nawet niewielką zatoczkę. Rozwieszone sieci możemy spotkać praktycznie przed każdym domem.

W pobliżu Lofotów poławia się halibuty, karmazyny, czarniaki czy łupacze, to jednak to miejsce zdecydowanie jest nazywane królestwem dorsza. Warto wspomnieć, iż Lofoty Norwegia to jedyne miejsce na świecie, gdzie warunki klimatyczne pozwalają na suszenie ryb w tradycyjny sposób – na drewnianych stelażach rozstawionych w portach czy przed chałupami. Po tygodniach suszenia powstaje z nich sztokfisz.

Miejscowość Å

Osoby, które pasjonują się rybołówstwem z pewnością docenią wycieczkę do miejscowości Å. To nie tylko jedna z najkrótszych nazw geograficznych na świecie, ale również mała wioska rybacka, w której znajdują się dwa muzea dotyczące historii rybołówstwa. Tutaj również warto dotrzeć, by móc podziwiać czerwone domki rybaków. Ciekawostką jest fakt, że litera Å jest również ostatnią literą w norweskim alfabecie. To z pewnością przyciąga tutaj turystów, którzy są zaciekawieni charakterystyką tej miejscowości o tak krótkiej nazwie.

Piaszczyste plaże Vik, Utakleiv i Unstad

Lofoty Norwegia znajdujące się za kołem podbiegunowym przyciągają również dzięki obecności piaszczystych plaż. To niesamowite, że w tak surowym klimacie mamy możliwość dotrzeć na wyjątkowe plaże. Dzięki obecności niejednej góry, jaką mamy możliwość zobaczyć plaża wygląda zjawiskowo. Wiele osób czuje się tutaj jak na Karaibach. I nie jest to określenie na wyrost. Norwegia Lofoty i piaszczyste plaże skradną serce każdego. Nie ma drugiego takiego miejsca.

Najsłynniejsze plaże to Vik, Utakleiv i Unstad. Znajdziemy je na północnych brzegach wyspy Vestvagoy. Są uznawane za jedne z najbardziej romantycznych miejsc na świecie. Nic dziwnego, że przyciągają wiele zakochanych par. Słońce, woda, piasek… Czego chcieć więcej. Temperatura będzie nieco niższa, ale widoki nam to zrekompensują. Warto udać się w to miejsce.

Taniec na niebie – zorza polarna

Jednym z głównych powodów, dla których turyści wybierają się na Lofoty zimą jest m in możliwość ujrzenia zorzy polarnej. Norwegia Lofoty są świetnym miejsce, gdzie możemy podziwiać to zachwycające zjawisko, jakie ukaże się naszym oczom. Zorza polarna przede wszystkim zachwyci nas kolorem zielony. Przyjemnością będzie uwiecznienie tego na niejednym zdjęciu.

Oczywiście chcąc ujrzeć całe piękno zorzy polarnej musimy śledzić warunki pogodowe. Zachmurzenie możemy nam utrudnić nacieszenie oczu tym wspaniałym zjawiskiem. Z pewnością dla fotografów zazielenienie się nieba będzie czymś wspaniałym, co uchwycą na zdjęciach. Zjawisko świetlne powstające w wyniku docierania do Ziemi wiatru słonecznego rozświetla całe niebo i na pewno będzie to coś, czego nigdy wcześniej nie podziwialiśmy tak długo. Lofoty Norwegia słyną nie tylko z połowu ryb, ale też właśnie pięknej zorzy. Warto tylko oglądać zorze wtedy, gdy niebo jest bezchmurne i to w miejscach z dala od świateł i miast.

Zimowy tour po archipelagu

Lofoty Norwegia to archipelag, który zachwyca wieloma obiektami naturalnymi i jak najbardziej warto też zobaczyć ten rejon zimową porą. Niektóre osoby się na to decydują, choć wiedzą, że muszą się przygotować na bardziej surowe warunki. Na pewno musimy się dobrze przygotować jeśli chodzi o nasz ubiór i wyposażyć w narty i raki.

Krajobraz jaki oferuje Norwegia Lofoty zimą to coś niesamowitego. Ciężko objąć wzrokiem całe piękno zamarzniętego morza i ogromnych szczytów. Wyszczerbione wierzchołki sprawiają wrażenie niedostępnych kolosów. To wszystko budzi zachwyt i podziw. Góry wyrastają pionowo właściwie z podłoża, więc budzą zachwyt, mimo iż nie mają ogromnej ilości metrów.

Samodzielnie przemieszczając się po Lofoty Norwegia warto śledzić norweską kolej NSB. Decydując się na samodzielną wycieczkę będzie najłatwiej się nią przemieszczać. Jeśli chodzi o nocleg to zimą warto postawić na kwaterę w jednej z chat DNT. Namioty zimą raczej nie wchodzą w grę.

Dużą atrakcją na pewno będzie spacerowanie po wysepkach Norwegia Lofoty. Kraj jest przepiękny i możliwość zobaczenia działań rybaków zimą będzie niesamowitym przeżyciem.

Lofoty – informacje praktyczne

Lofoty Norwegia kuszą wieloma atrakcjami i z pewnością nie trzeba nikogo długo przekonywać do tego, iż zobaczenie tego kraju będzie niesamowitym przeżyciem. Jak najbardziej warto pomyśleć, czy Lofoty nie byłyby dobrym celem najbliższych wakacji. Archipelag i okoliczne wyspy z pewnością

Jak się dostać na Lofoty?

Osoby, które wybierają się do Norwegii i chcą podziwiać Lofoty z przyjemnością docenią praktyczne informacje. Archipelag pozwoli nam odkryć wiele uroczych miejsc, ale najpierw musimy się tam dostać. Najłatwiej lotem z przesiadką w Oslo. Na terenie Skandynawii polecana jest linia lotów narodowego przewoźnika – linia SAS. Z Oslo bez problemu uda się dolecieć do Bodo lub Tromso. Już praktycznie jesteśmy na miejscu. Jeszcze czeka nas podróż promem na przykład do Sorvagen, Svolvaer lub Skrova.

W jakiej walucie będziemy płacić?

Pojawienie się w jakimkolwiek innym kraju wiąże się z obcowaniem z inną walutą. Warto wiedzieć, jakimi pieniędzmi będziemy operować na Lofotach. Walutą są norweskie korony – NOK. Archipelag rządzi się jednak innymi prawami i jak to w Skandynawii musimy się tutaj liczyć z dużo wyższymi cenami. Za jakikolwiek produkt spożywczy będziemy musieli zapłacić kilkadziesiąt złotych. Co ciekawe alkohol w Norwegii kupimy tylko w niektórych sklepach, a na Lofotach jest ich bardzo niewiele. Markety oferują zakup m in piwa, ale niekiedy też w określonych godzinach. Warto o tym pamiętać. Dotarliśmy do innego miejsca i musimy się liczyć z innymi zasadami.

Kiedy wybrać się na Lofoty?

Wyspy na Lofotach oferują bogatą ofertę turystyczną. Kiedy w takim razie trafimy na najlepszy okres do zwiedzania którejś wyspy? Lofoty czekają na turystów i najlepiej do tej części Norwegii wybrać się wiosną lub latem czyli w okresie od maja do września. Przed i po tym okresie trzeba się wybrać na Lofoty m in w celu ujrzenia zorzy- polarnej. Gdy chcemy dużo zwiedzać i dostać się na większą ilość m n p m najlepszym okresem będą dni polarne. Na pewno nie każdy sobie poradzi z takim rozstrojeniem dobowym, lecz jest to warte wszelkich wysiłków. Dla takiego miejsca jak Norwegia Lofoty warto zdobyć się na poświęcenia.

Zdjęcia pochodzą ze strony Pixabay.pl

Nudna. monotonna wędrówka? Zwykła przygoda na szlaku? Nie w skalnym mieście Adrspach w Czechach. Piękne miejsce jakim jest Skalne Miasto oferuje nam skalne formacje o fantazyjnych kształtach, monumentalne ściany, kaniony, wąwozy i labirynty skalnych wież, piękne wodospady i szmaragdowe jeziorko. Takie niesamowitości na pewno ucieszą nasze oczy. Co jeszcze świadczy o wyjątkowości tego miejsca? Czego możemy się tutaj spodziewać? Czy można tutaj zabrać dzieci? Przekonajmy się.

Kilka słów o Adrspach

Skalne Miasto Adrspach to słynny masyw górski, który znajduje się w Sudetach Środkowych w Czechach. Ten fragment Gór Stołowych znajduje się na południe od Kotliny Broumovskiej, w pobliżu miasteczka Teplice nad Metuji oraz wsi Adrspach. W ten rejon każdego roku zjeżdża się mnóstwo turystów, którzy chcą zobaczyć popularny masyw górski. Całe Skalne Miasto Adrspach turyści mogą zwiedzać na terenie rezerwatu przyrody o nazwie Národní přírodní rezervace Adršpašskoteplické skály. Jak na pewno wszyscy się domyślają Adrspach są główną atrakcją tego miejsca. Ogromne skalne ściany i turnie, które widzimy w Adrspach przyciągają miłośników wspinaczki. To jeden z najbardziej znanych piaskowych terenów wspinaczkowych na świecie, ponieważ tutaj można ćwiczyć swoje umiejętności wędrowania po skałach. Nigdzie indziej nie znajdziemy tak dogodnych warunków do wspinaczki.

Skalna okolica i jej historia

Osoby, które chciałyby wybrać się do Adrspach na pewno dowiedzą się trochę o historii tego miasteczka. Okoliczni mieszkańcy od dawna znali masyw górski i potężne skały. Służyły one głównie jako schronienie w niebezpieczeństwie. Ogromne Adrspach skalne miasto jednak stawało się coraz bardziej popularne i turyści chcieli się dowiedzieć, co kryje w sobie ten masyw. Pierwsi zwiedzający pojawili się tu ok. 1700r. Do tej pory w skalnym miasteczku Adrspach pojawiło się wiele słynnych osób i między innymi Goethe.

Mniej pozytywny element historii Skalnego Miasta Adrspach to ogromny pożar w 1824r. To przykre wydarzenie sprawiło, że prawie cała roślinność została zniszczona. Można jednak doszukać się pozytywów w tej sytuacji, ponieważ ogień odsłonił wszystkie zakamarki i labirynty skał. Właśnie to był sygnał dla właścicieli terenu. Dzięki ich wysiłkom i pomysłom dziś możemy się cieszyć zwiedzaniem Adrspach. Rozpoczęli oni budowanie pierwszej sieci szlaków turystycznych. Dostosowano je również dla dzieci. 1933 rok również był przełomowy. Wtedy obszar Adrspachsko-Teplickie Skały objęto ochroną i do dziś jest to największy rezerwat przyrody w Czechach.

Jak zwiedzać Adrspach? Szlak przez Skalne Miasto

Wiemy już pokrótce czym jest Skalne Miasto Adrspach. Jednak jak przebiega trasa takiej wycieczki? Czego możemy się spodziewać i dla kogo jest to odpowiedni pomysł na wędrówkę? Pobliski wielki parking w Adrspach jest dostępny dla turystów i tutaj warto zostawić samochód. Początek przygody to przejście niebieskiego szlaku po obejściu jeziorka. Odcinek to 1,5 km czyli około 30 minut wędrówki. Właściwe zwiedzanie jednak zaczyna się dopiero w momencie wkroczenia na zielony szlak. Dzięki zachowaniu odpowiedniego tempa wędrówki czas zwiedzania Adrspach wynosi około 2-3 godzin 3-km spaceru. Jak najbardziej jest to trasa, na którą możemy zabrać również dzieci.

Warto zaznaczyć, iż osoba, która kupiła bilet do Adrspach uzyskała wszelkie informacje praktyczne o skalnym mieście. Na wstępie dostajemy również ulotkę, na której jest zaznaczona trasa po Skalnym Mieście i dzięki temu będziemy się czuć pewniej na szlaku. W końcu jesteśmy w Czechach, więc możemy czuć się trochę obco. Nie ma się co martwić, bo ulotka jest dostępna w języku polskim. Bilet mamy w ręku, dzieci spragnione przygód, więc idziemy dalej.

Rejs łodzią w Adrspach

Wycieczka po skalnym mieście obfituje w liczne atrakcje i obiekty, które będziemy mogli podziwiać. Obfitość tego wszystkiego też na pewno sprawia, że w którymś momencie będziemy czuli zmęczenie w nogach. Szczególnie dzieci mogą stać się w którymś momencie marudne. Właśnie dlatego sporo osób decyduje się na rejs łodzią po skalnym mieście. Taka atrakcja nie wchodzi w cenę naszego podstawowego biletu. Będziemy musieli wydać 50 koron czeskich, by kupić kolejny bilet. Jednak dzięki temu mamy możliwość podziwiać ogromną ilość skał, wygodnie siedząc na łodzi. Rejs rozpoczynamy po dokonaniu opłaty za bilet. Wtedy udajemy się wąskim przejściem do domku flisaków i ich łódek. Parking i początek trasy już za nami. Właśnie od tych ludzi uzyskamy wszystkie informacje praktyczne odnośnie tego, jak będzie wyglądał rejs wśród skał. Dla takiej atrakcji warto na chwilę opuścić szlak. To na pewno też będzie świetne przeżycie dla dzieci. Rejs z reguły trwa około 15 minut.

Weseli flisacy na pewno umilą płynięcie opowieściami o skalnym mieście w języku czeskim. Jeśli tylko zrozumiemy ich informacje praktyczne na pewno one się nam przydadzą. Dzięki temu będziemy bogatsi o wiedzę. Choćby dlatego warto zdecydować się na rejs po jeziorze w otoczeniu wielkich skał. Bilet jak najbardziej jest warty swojej ceny. W sezonie będziemy musieli chwilę poczekać, aż uda się nam wsiąść na łódź i rozpocząć rejs. Piękne widoki i majestatyczne masywy skalne, jakie możemy podziwiać wszystko nam rekompensują.

Adrszpaskie Skalne Miasto

Skalne miasteczko Czechy to ogromny masyw skalny i nic dziwnego, że każdy chciałby zobaczyć te skały na własne oczy. Ten piękny i majestatyczny kolos znajduje się u naszych sąsiadów, więc nic dziwnego, że również dla Polaków bardzo często Adrspach jest celem wycieczek. W północno-zachodniej części masywu, w pobliżu wsi Adrspach znajdziemy słynne Adrszpaskie Skalne Miasto. Bystre oko obserwatora na pewno od razu dostrzeże unikalne bloki piaskowcowe. Podobnie jak Góry Stołowe powstały one w wyniku nierównej odporności skał na wietrzenie. Woda, mróz i wiatr wymodelowały te ogromne bloki skalne.

Skalne Miasto może się pochwalić pięknym i majestatycznym wyglądem. Masywna płyta piaskowca została podzielona licznymi kanionami, dolinami i szczelinami na szereg fragmentów. Na terenie skalnego miasta znajdziemy dwa górskie jeziorka na różnych poziomach, przez które przepływa rzeka Metuja tworząc dwa wodospady. Nie można narzekać na widoki, ponieważ całość porośnięta jest lasem z licznymi gatunkami górskiej i podgórskiej flory. Dzieci na pewno też będą zachwycone czymś, co może im się kojarzyć tylko z bajkami.

Ogromny labirynt tych form skalnych oferuje nam wycieczkę trasą turystyczną. Trzeba przyznać, iż jak najbardziej nie jest ona wymagająca, więc każdemu uda się ją pokonać. Trasa składa się z wygodnych ścieżek, schodków z poręczami, drabin i miejsc sztucznie wybudowanych chodników i platform. Zwiedzanie Skalnego Miasta Adrspach jest możliwe tylko na tym szlaku. Wychodzenie poza ustaloną trasę udostępniono tylko pracownikom rezerwatu, naukowcom i wspinaczom. Na pewno warto zachęcić rodziców, by mieli na oku swoje dzieci, dzięki temu wycieczka będzie bezpieczna.

Cudowne jezioro w Adrspach

Wszystkie poradniki, które opisują Skalne Miasto Czechy będą zachęcały do przyjazdu w te okolice. Możemy tutaj spotkać niesamowite okazałości skalne, ale nie tylko. Już na samym początku ciągnącego się przez malownicze tereny szlaku napotykamy szmaragdowe jezioro. Miłośnicy tego typu widoków na pewno będą musieli tutaj się zatrzymać i nacieszyć oczy widokiem pięknej tafli wody. Jezioro powstało po starej piaskowni i właśnie tutaj nadciąga wielu turystów, którzy są spragnieni widoku intensywnego koloru wody, jak i drzew, które ją otaczają. Dzięki temu wszystkiemu tworzy się nam piękny obraz, idealny do sfotografowania i powieszenia takiej panoramy w ramce w swoim domu. Otoczenie gór sprawia, że ta okolica Skalnego Miasta nabiera szmaragdowych barw. Nic dziwnego, że wiele osób decyduje się na rejs po jeziorze. Wystarczy zakup biletu i można cieszyć się rejsem. Dzieci będą zachwycone.

Rzeka Metuje i dwa wodospady

Wizyta w Adrspach obfituje w liczne atrakcje i dzieła natury, które będą przyciągały nasz wzrok i sprawią, że zatrzymamy się na dłużej i będziemy podziwiali konkretne obiekty. Niewątpliwie Mały Wodospad i Wielki Wodospad przykują naszą uwagę. Obecna tutaj rzeka Metuji opływa Adrspach Skalne Miasto i od wschodu bierze swój początek po zachodniej stronie skalnego miasta. Przepływa dalej wąwozem przez labirynt skalnych wież i filarów. Wpływa do Adrszpaskiego Jeziorka i tworzy na nim właśnie dwa wodospady. Wielki wodospad ukrywa się wśród jaskini i jest miłą niespodzianką dla osób, które go dostrzegają. Jaskinia zwana Świątynią skrywa 16-metrowy wodospad. Bez wątpienia jego widok zapiera dech w piersiach. Nic dziwnego, że w sezonie w to miejsce docierają miliony turystów.

Do Wielkiego Wodospadu prowadzi nas przejście drewnianą platformą. Zwykle Wielki Wodospad spływa spokojnym strumieniem po skałach. Co jakiś czas struga wody staje się większa i na twarzach turystów widać przerażenie, ale wszyscy zachwycają się nieprzewidywalnym wodospadem. W okolicy wodospadu grzmot wody miesza się z odgłosami podziwu turystów. Nad Wielki Wodospad dotarł sam Goethe i o tym informuje nas jego popiersie, które dumnie tam stoi.

Cóż jeszcze tutaj widzimy? Mały Wodospad również przykuwa uwagę i słynne źródło wody pitnej, która podobno ma właściwości odmładzające. Nic dziwnego, że obserwujemy tutaj taką ogromną kolejkę. Przy Małym Wodospadzie można usiąść i odpocząć. Z pewnością dzieci mogą potrzebować chwili oddechu, więc miejsce nam to umożliwi. Cały czas mamy przed oczami skalne masywy i możemy rozwijać swoją wyobraźnię.

Najsłynniejsze skały w Adrspach

Zwiedzanie Adrspach Skalnego Miasta pozwala nam na podziwianie wielu masywów skalnych. Bilet zapewnia nam możliwość podziwiania ogromne kolosy. Na pewno budzą one podziw i szacunek swoją potęgą. Przyjemnie jest popatrzeć na te kolosy. Piękna pogoda i urokliwe otoczenie sprawia, że podziwianie tych obiektów staje się jeszcze bardziej przyjemne. Badacze skał również są pod wrażeniem wielkości tych kolosów i bacznie się im przyglądali. Część z nich otrzymała nawet swoje nazwy. Poznajmy niektóre z nich.

Pierwszy przystanek- skała o nazwie Dzban

Zwiedzanie skalnego miasta Adrspach w sezonie pozwala nam na dotarcie wszędzie tam, gdzie znajdują się główne atrakcje Adrspach. Bilet zakupiony, więc podziwiamy. Na pewno uwadze turystów nie umknie skała o nazwie „Dzban”. W 1935 roku trzej wspinacze: Josef Janeba, Miroslav Jedlicka i Rudolf Otto Bausche zdobyli tę skałę po raz pierwszy. Na pewno wszyscy się zastanawiają, dlaczego skała zyskała taką nazwę, ale nie jest trudno to wytłumaczyć. Wręcz odpowiedź sama ciśnie się na usta. Wystarczy spojrzeć na bok skały, gdzie wytworzyło się sześciometrowe okno w skale i ono tworzy ucho dzbana. Wygląda to imponująco.

Wielki Fotel Babci

Kolejna formacja skalna, która przyciągnie wzrok turystów to Fotel Babci. Ta skała ułożona jak wygodne siedzisko zyskała popularność i na pewno każdy obserwator będzie podziwiał ten obiekt z uśmiechem na twarzy i otwartymi ustami. To niesamowite jak ogromne rozmiary reprezentuje ta skała. Aż chciałoby się posiedzieć w tak wygodnym fotelu.

Słynna Głowa Cukru

Zwiedzanie Skalnego Miasta Adrspach porusza naszą wyobraźnię i z pewnością działa ona na najwyższych obrotach, gdy podziwiamy skały i zastanawiamy się, co one nam przypominają. Kształty skał stały się bardziej widoczne po pożarze wśród skał, który odsłonił całą ich okazałość. Skalne Miasto Adrspach jest słynne między innymi z obecności tutaj skały o nazwie Głowa Cukru. Wielu turystów wybiera się tutaj, by odkryć tę skałę na żywo i móc sfotografować. Skała jest oceniana na 52m kolos. Jej wierzchołek ma 13m obwodu a podstawa to 3 m. Proces wietrzenia oraz wilgotne powietrze sprawiło, że skała zyskała nietypowy kształt. Patrząc na skałę, mamy wrażenie, jakby zaraz miała się przewrócić. Jednak nie bójmy się, to tylko złudzenie.

Historyczny Ząb Karkonosza

Zwiedzanie Skalnego Miasta Adrspach oznacza zacieranie głowy cały czas do góry, by móc poznać bliżej te kolosy. Ich wierzchołki są bardzo wysoko, więc nic dziwnego, że musimy się wysilać, by je dostrzec. Dotarliśmy do skały o nazwie Ząb Karkonosza i tutaj możemy ujrzeć wykuty napis w języku niemieckim i tablicę pamiątkową z zaznaczonym poziomem wody podczas powodzi, która miała miejsce w 1844r.

Interesująca Wieża Elżbiety

Skalne Miasto Adrspach z pewnością pobudza naszą wyobraźnie i możemy tutaj podziwiać całe mnóstwo skalnych obiektów. Ciekawym jest również skała zwana Wieżą Elżbiety. Zaraz na pewno wszyscy zapytają, skąd się wzięła taka nazwa tego kolosa. Ciężko powiedzieć, ale jak spojrzymy na skałę to dostrzeżemy ludzkie twarze. Istnieje wiele zamysłów, jeśli chodzi o to, dlaczego skała uzyskała taką nazwę. Być może przypomina jakąś Elżbietę.

Gromowy Kamień

Szlak Skalnego Miasta Adrspach doprowadzi nas także do skały o nazwie Gromowy Kamień i z nią jest związana opowieść o wydarzeniu, które miało tu miejsce prawdopodobnie w 1772r. Dwóch Anglików, którzy odważnie wybrali się do Skalnego Miasta, by podziwiać burzę schowali się pod przewieszoną skałą. Jednak wichura była dość ogromna i piorun oderwał kawał bloku skalnego z przeciwległego zbocza i uderzył w skałę, pod którą stali Anglicy. Cudem uszli oni z życiem, ale na pewno byli przerażeni tym, co się właśnie stało. Na Gromowym Kamieniu widać zatarty napis, który zapewne zaświadczał o tym wydarzeniu.

Skała Kochankowie

Żadne ze skał w Adrspach nie wzbudza tylu emocji, co skała o nazwie Kochankowie. I wszystko jasne dlaczego. Jak tylko na nią spojrzymy zakochani poczują emocje, jakie z niej biją. Jest to także najwyższa i najbardziej znana forma skalna w Adrspach Skalne miasto. Jej wysokość to około 100m. Między postaciami widać szczelinę w kształcie okna o wysokości 10m.

Teplickie Skalne Miasto

W południowej części masywu, który jest nazywany Adrspach Skalne Miasto znajduje się Teplickie- Skalne Miasto. Jak się okazuje skalne miasta są dwa. Teplickie skały zajmują powierzchnię ok. 1800 ha. Sąsiadujące z Adrspach Skalne Miasto teplickie skały są równie często odwiedzane. Właśnie tutaj można odkryć rozleglejsze, wyższe i bardziej dzikie masywy skalne. Teplickie skały są ukształtowane głównie o formie długich, uskokowych murów. Wyrastają one wprost z poziomu terenu. Mury mają stosunkowo proste, strzeliste kształty, które tworzą system płaskich na dole kanionów. Z pewnością turystów ucieszy fakt, iż w tym miejscu można podziwiać kilkanaście wolnostojących baszt, osiągających blisko 100 m wysokości.

Osoby, które wybierają się w okolice Teplickich skał nie muszą się do tego specjalnie przygotowywać, gdyż trasa jest przygotowana w taki sposób, by każdy sobie poradził z jej pokonaniem. Nawet niewprawny turysta ze wszystkim sobie tutaj poradzi. Wizyta w tym skalnym rejonie jest bardzo atrakcyjna dla osób, które kochają wspinaczkę. Teplickie skały zapewniają znaczną liczbę pionowych ścian, na których można ćwiczyć swoje umiejętności wspinaczkowe. Takich skał nie znajdziemy w Adrspach Skalne Miasto.

Trasa zwiedzania teplickich skał prowadzi cały czas płasko, więc nie jest jakoś trudna. Szlak niebieski, którym tutaj się udajemy ok. 6 km. długości. W związku z tym musimy przeznaczyć około 2-3 godzin, by móc podziwiać wszystkie atrakcje tego rejonu. Wiele osób kusi się o wejście na punkt widokowy Strmen, na który wiedzie ciąg schodów, a pod koniec strome drabiny. Na pewno na tym odcinku trzeba się wykazać sprawnością fizyczną.

Szlak żółty do resztek zamku Adrspach

Na Starozameckim Wierchu (681 m n p m) znajdują się ruiny zamku skalnego Adrspach. Przy okazji zwiedzania skalnego miasta wiele osób udaje się właśnie tutaj. Do zamku dostaniemy się szlakiem turystycznym z Adrspach, albo tak zwaną drogą Jeździecką, która jest szersza i obchodzi Starozamecki Wierch z prawej strony. Okolicznym mieszkańcom ten zamek kojarzy się z rozbójnikami, więc na pewno ma bogatą historię. Przy okazji wizyty w Czechach warto zobaczyć jego ruiny. Z pewnością także dzieci docenią kolejną atrakcję i wycieczka stanie się ciekawsza.

Czy trasa jest trudna?

Wszelkie informacje, jakie znajdziemy o skalnym mieście powiedzą nam, iż do Adršpach możemy zabrać także dzieci, więc trasa nie jest trudna do pokonania. Co prawda obejmuje kilka godzin zwiedzania, znajdziemy kilka miejsc wymagających stromego przejście lub zejścia po schodkach. Jednak nie jest to coś, co byłoby niebezpieczne czy nieosiągalne dla dzieci. Rejs łodzią pozwoli nam odpocząć, więc na pewno też dzieci nabiorą sił. Pomiędzy zwiedzaniem można się na chwilę zatrzymać, by złapać oddech. Trasa została przygotowana tak, by każdy mógł ją przejść bez trudu. Jak najbardziej rodzice mogą tutaj zabrać dzieci, które będą miały frajdę na szlaku.

Przejście całej trasy na pewno trochę zmęczy i wtedy warto posilić się w jednym z barów. Parking to punkt charakterystyczny i tuż obok znajdziemy właśnie liczne bary. Na pewno zjedzenie lokalnego przysmaku będzie świetnym ukończeniem wędrówki. Przejście przez całe Skalne Miasto było warte wysiłków. Na pewno dzieci też tak powiedzą.

Zwiedzanie Adrspach zimą

Część osób może się zastanawiać, czy zwiedzanie Adrspach jest możliwe także zimą. Być może niektórzy myślą o tym, jak się przygotować do takiej wycieczki. Na pewno można pomyśleć o takiej wędrówce, bo w sezonie zimowym unikniemy tłumów ludzi na szlaku i stania w kolejkach. Pokryte śniegiem wierzchołki skał i drzewa przybierają różne formy. Na pewno będziemy mogli odkryć inne oblicze Adrspach. Spacer pomiędzy skałami dostarczy nam niesamowitych wrażeń estetycznych. Wybierając się do Adrspach warto jednak założyć odpowiednie obuwie, by móc swobodnie się poruszać na szlaku. Trasa na pewno będzie dobrze przygotowana dla turystów i odśnieżona. O to nie musimy się martwić. Zanim jednak kupimy bilet, warto się zastanowić, czy zabrać do Adrspach dzieci. Niektóre miejsca mogą okazać się śliskie i przy odrobinie nieuwagi może dojść do wypadku. Ostrożność na pewno będzie wskazana, szczególnie, gdy zabierzemy dzieci w tę skalną okolicę.

Skalne Miasto w Czechach – podobne miejsca

Błędne Skały, Szczeliniec Wielki, Skalne Miasto Adrspach, Teplickie Skały. Te wszystkie obiekty wydają się bardzo do siebie podobne. Jak najbardziej warto zwiedzić je wszystkie. Wszystkie informacje praktyczne znajdziemy w dostępnych źródłach i będzie można wybrać się na szlak. Osoby, które szukają podobnych skał do Adrspach na pewno docenią te wszystkie lokalizacje. Przejście przez które będzie nas prowadził szlak niekiedy wymaga kupienia biletu, ale tego dopiero się dowiemy.

W sezonie można sobie pozwolić na więcej wycieczek i niejeden rejs. Dzieci będą zachwycone wycieczkami, więc warto je zaplanować. Bardzo często w cenie biletu mamy sporo atrakcji. Właśnie dlatego warto pomyśleć o tym, by zobaczyć Błędne skały i Szczeliniec Wielki. Z pewnością piękno okolicy tych obiektów nas zachwyci i przyniesie podobne wrażenia jak skalne miasto. To również alternatywne opcje dla osób, które nie mogą sobie pozwolić na wycieczkę do Czech i zobaczyć Adrspach. Na pewno kupienie biletu to nie problem, ale zagraniczna przygoda to dodatkowe koszty.

Adrspach – gdzie się zatrzymać?

W pobliżu Adrspach brakuje wielkich ośrodków miejskich, więc musimy poświęcić chwilę, by znaleźć sensowny nocleg w sezonie. To niełatwe zadanie, więc trzeba się za nie zabrać sporo wcześniej. Jeśli dysponujemy samochodem możemy się zatrzymać w pobliskim Trutnov. Popularne miejsca to: Zamecky hotel u Rajskych, Penzion Porici. Na pewno hotele zapewniają parking, więc nie będziemy musieli się martwić o to, gdzie zostawimy swoje auto. Kilkanaście obiektów zlokalizowanych przy Adrspach również mogą się okazać świetną miejscówką na zatrzymanie się na kilka dni. Tańsze noclegi niż w Adrspach znajdą się w Teplicach nad Metują. W wielu z nich będziemy mieli zaoferowane świetne warunki także dla dzieci oraz parking. Na pewno to warto wziąć pod uwagę, gdy się wybiera miejsce noclegowe. Jednak wycieczka do Adrspach to wyjazd za granicę, więc sporo osób decyduje się na spędzenie kilku dni w Czechach. Oprócz biletu do Adrspach musimy wtedy policzyć koszty noclegu.

Adrspach Skalne Miasto – informacje praktyczne

• Skalne Miasto znajduje się w Górach Stołowych, na terenie Czech, zaledwie kilkanaście kilometrów od polskiej granicy
• Skalne Miasto Adrspach w Czechach można zwiedzać cały rok. W sezonie letnim (V-X) w godzinach od 8-18, zimowym (XI-IV) w godzinach od 10-16.30
• Wycieczka po skalnym mieście jest idealna również dla dzieci
• Zwiedzanie Skalnego Miasta w sezonie letnim w weekendy jest bardzo popularne i najlepiej jak najwcześniej się tutaj pojawić lub zdecydować się na wycieczkę w środku tygodnia. Część osób przyjeżdża do Adrspach jesienią, kiedy jest tu równie pięknie
• Słynne Skalne Miasto Adrspach możemy zwiedzać za opłatą- cena biletu zależy od sezonu. Bilet w sezonie letnim dla osoby dorosłej wynosi 120 Kc (korona czeska to 0,16 zł)
• Na wycieczkę po Skalnym Mieście Adrspach możemy zabrać psa. Opłata wynosi 10 Kc
• Do Adrspach bez problemu można dojechać samochodem, ponieważ dla turystów udostępniono duży parking
• Na terenie rezerwatu możemy mieć problem z zasięgiem, więc możliwość korzystania z telefonu będzie utrudniona

Zdjęcia pochodzą ze strony Pixabay.pl

Skały, mgła i wąwozy. Czeska Szwajcaria to stosunkowo nowe miejsce na mapie parków narodowych. Ten powstał tu dopiero w 2000 roku i już zdążył rozkochać w sobie fanów spędzania czasu na świeżym powietrzu. Powierzchnia parku nie przekracza 80 km ², a mimo to miejsce odwiedza coraz więcej turystów pieszych i fanów różnych aktywności sportowych. Jest to bez wątpienia idealna destynacja na wypad podczas długiego weekendu.

Położenie obszaru

Niech nikt nie da się zwieść nazwie, tak naprawdę jest stąd do Szwajcarii dalej, niż do Polski. O tym, skąd wzięła się tak nietypowa nazwa, porozmawiamy nieco później. Teraz skupmy się na rzeczywistym umieszczeniu Czeskiej Szwajcarii na mapie Europy.

Największą rzeką, którą znajdziemy w tych okolicach, jest Łaba, która przepływa południkowo przez największe tutejsze miasto, czyli Hrensko. Równolegle z Łabą, a potem wzdłuż północnej granicy Parku przebiega też czesko-niemiecka granica. Kiedy jedziemy tam z Polski, to najlepiej udać się do Niemiec właśnie, w kierunku na Budziszyn i Drezno i po prostu odbić na południe. Tym sposobem nie będziemy musieli omijać całego Parku.

Wspomniane już Hrensko wytycza zachodnią granicę Czeskiej Szwajcarii, a od wschodu jest to miejscowość Chribska. Szwajcaria Czeska znajduje się też w sąsiedztwie innych wartych uznania naturalnych obszarów. Od południa jest to obszar chronionego krajobrazu Łabskie Piaskowce, a od północy, już po niemieckiej stronie, starszy o dekadę brat Parku, czyli Saksonia Szwajcarska.

Pochodzenie nazwy

Skoro od Szwajcarii znaleźliśmy się tak daleko, to skąd ta nazwa? Aby się tego dowiedzieć, musimy cofnąć czas o kilkaset lat, aż znajdziemy się w wieku XVIII. Pamiętajmy, że wtedy tereny te były częścią Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego. Nie było więc granicy, która później przecięła naszą dzisiejszą „bohaterkę” wpół.

Wówczas prace rekonstrukcyjne w Galerii Drezdeńskiej prowadzili dwaj Szwajcarzy, malarze Anton Graff i Adrian Zingg. Krajobraz nad Łabą urzekł panów na tyle, że postanowili ochrzcić go mianem kawałka ojczyzny za granicą, Szwajcarią w Saksonii właśnie. Nazwa przyjęła się i weszła na stałe do oficjalnego nazewnictwa. Kiedy wyznaczono nowe granice państw, a część owej zagranicznej Szwajcarii znalazła się po stronie czeskiej, naturalnym było ochrzczenie tego obszaru „Czeską Szwajcarią”.

Budowa geologiczna

Wśród największych atrakcji regionu zawsze wymienia się skalne miasta, ostańce, przełomy rzek, a także drążone przez nie kaniony. I faktycznie, robi się to nie bez przyczyny. Podróżując tutaj, trudno nie być pod wrażeniem nieraz bardzo zawiłych labiryntów, intruzji magmowych, czy formacji skalnych ukształtowanych przez miliony lat bycia wystawionym na działanie wiatru, deszczu, roślin. No właśnie, ale skoro tak łatwo poddaje się siłom natury, to jaki jest to teren pod względem geologicznym?

Zdecydowana większość skał to miękkie piaskowce, a także pochodzące z okresu jury wapienie (choć tych drugich jest dużo mniej i występują punktowo). To właśnie ich kruchość dała pole do popisu artystycznego naturze. Dzięki temu powstały wszelkie ostańce, groty, bramy i mosty, miasta w skale itd. Miejscami znajdziemy też efekty wulkanicznej działalności sprzed dziesiątek milionów lat – intruzje magmowe, a także ostańce, głównie bazaltowe.

Góry Połabskie

Helwetia w Czechach to tak naprawdę część dużo większego łańcucha górskiego, który nazywamy Górami Połabskimi. Jak można się domyślić, ich nazwa wzięła się od największej rzeki tego regionu, czyli płynącej na zachodzie parku Łaby. Góry zbudowane są głównie ze skał osadowych, takich jak piaskowce i wapienie, które omówiliśmy już wyżej. Osady konkretnie tego typu to tak naprawdę to, co pozostało z dna morskiego, które znajdowało się tu w mezozoiku i kredzie. Następnie tereny zostały zniszczone przez wulkany, które pozostawiły po sobie nieco skał magmowych. Resztę zrobił wiatr i woda, które do dziś drążą miękkie warstwy.

Najwyższym szczytem całych Gór Połabskich jest Děčínský Sněžník (723 m n.p.m.). Czeska Szwajcaria z kolei może się pochwalić najwyższym wzniesieniem, którego wysokość to 619 m n.p.m. Nazwa tego wierzchołka to Růžovský Vrch (Różowy Wierch). Na terenie całych gór znaleźć możemy wiele ciekawych szlaków i miejsc, szczególnie że pasmo ciągnie się zarówno po czeskiej, jak i niemieckiej stronie granicy.

Co ciekawe, w Górach Połabskich znajdziemy najniższy punkt w Czechach, który znaleźć możemy nad Łabą, a konkretniej w miejscowości Hřensko. Miasto jest położone na zaledwie 115 m n.p.m.

Krótka historia Czeskiej Szwajcarii

Skoro wiemy już, dlaczego omawiane przez nas tereny otrzymały taką, a nie inną nazwę, skupmy się procesie rozwoju i popularyzacji tych terenów. Ziemie będące natchnieniem szwajcarskich malarzy stały się zwyczajnie modne wśród innych artystów (takich jak na przykład Hans Christian Andersen), ale też i wśród wszelkiego rodzaju elit. Nie odbierajmy jednak Czeskiej Szwajcarii uroku i fantazyjnej unikatowości. Elity i artyści musieli mieć w końcu powody, żeby zobaczyć te ukryte za tajemniczą mgłą skałki. Tutejsze cudowne widoki docenili również filmowcy – w parku kręcono m.in. „Opowieści z Narnii”.

Era Księcia Edmunda

Od biznesowej strony temat postanowił ugryźć książę Edmund Clary-Aldringen, który w pierwszej połowie XIX w. zarządzał miejscowością Hrensko. Książę dostrzegł, że jego ziemie przyciągają bogatych, zainwestował więc w rozwój wszelkiej infrastruktury, tak by ten fragment Helwecji „na emigracji” zyskał nowych turystów. To on nakazał wytyczanie szlaków pieszych i konnych, a także ułatwił dojazd, tak by Hrensko stało się rzeczywiście stolicą Saksońskiej Szwajcarii. W mieście zorganizowano świetną bazę noclegową, punkty z jedzeniem, a także sprzedawano pamiątki. To również za jego inicjatywą zagospodarowano tutejsze kaniony rzek.

Sam książę Edmund stał się symbolem tych pięknych okolic. Dziś patrzy się na niego nie tylko, jako na przedsiębiorcę z wyczuciem, ale też ojca sukcesu przedsięwzięcia pod nazwą Czeska Szwajcaria. Warto wspominać jego imię przy każdej okazji, gdyż jego postać jest praktycznie tożsama z tymi ziemiami.

Postać Edmunda Clary-Aldringena pojawia się w jednym, bardzo istotnym miejscu na mapie okolicznych atrakcji. Konkretniej mowa o jego rezydencji Sokole Gniazdo, którą zbudowano w sąsiedztwie największego łuku skalnego Europy, jakim jest Brama Pravčicka. Atrakcja ta jest zdecydowanie najpopularniejszą destynacją Parku.

Przewodnik Thunów, rozwój Czeskiej Szwajcarii

Ogromny wkład w rozwój miał oczywiście nie tylko słynny Edmund, który umarł w 1894 roku. Zanim jeszcze nasz książę mógł w ogóle zająć się rozwojem okolicy, w 1826 r. świat ujrzał pierwszy przewodnik po tych okolicach autorstwa rodziny Thunów. W budowę nowych tras i szlaków zaangażował się też Rudolf Kinsky, który na początku lat 30-tych XIX w. rozbudował okolicę Jetřichovic. Książę postawił mosty, ulepszył drogi i wyznaczył nowe ścieżki.

W 1879 r. powołano nowy, bardziej ustrukturyzowany organ w postaci Towarzystwa Górskiego Czeskiej Szwajcarii. To właśnie jego zadaniem stało się tworzenie ścieżek, a także organizowanie przeróżnych wycieczek dla turystów.

Długa była jednak droga do pełnej ochrony tych terenów. Dopiero u progu nowego millenium doczekano się tu utworzenia parku narodowego. Park Narodowy Czeska Szwajcaria pojawił się na mapach wraz z pierwszym dniem roku 2000. Jest to też nadal najmłodszy taki park w Czechach. W całym kraju bowiem znajdują się zaledwie cztery parki narodowe w ogóle.

Najpiękniejsze miejsca Czeskiej Szwajcarii

Pomimo, że Park Narodowy nie należy do olbrzymich (nasz Tatrzański jest od niego niemal trzykrotnie większy), to zdecydowanie nie brak tam wyzwań sportowych, ciekawych miejsc, które możemy pozwiedzać i perełek dla wytrawnych fotografów. Skalne ostańce, które tworzą labirynty, półmgła, rzeczne przełomy i wąwozy zyskały już status kultowych. Niewielki rozmiar Parku sprawia też, że wszelkie atrakcje mamy praktycznie pod ręką, a nasz szlak poprowadzi nas w różne, zaskakujące miejscówki.

Pravčicka Brama

Jak już wspomnieliśmy wyżej, jest to największa brama skalna na Starym Kontynencie. Jest to też jedno z tych miejsc, które warto zobaczyć bo nie wiemy, jak długo jeszcze będziemy mieli na to szansę. Skalny most ma długość aż 27 metrów. Skała, która stanowi zwieńczenie bramy leży na aż 21 metrach wysokości ponad poziomem podstawy. Jest to niesamowite miejsce, które jest gwarantem cudownych zdjęć. Brama leży dosyć wysoko i roztacza się z niej przepiękna panorama okolicy.

Jest to jednak skała piaskowcowa, a materiału tego absolutnie nie możemy zaliczyć do kategorii „najtrwalsze”. Skalny łuk jest niezwykle podatny na erozję, która jest również odpowiedzialna za jego powstanie. Nie oznacza to jednak, że się zatrzymała. Nie tak dawno temu, bo w 2017 roku podobny los spotkał Azure Window, inny olbrzymi europejski skalny łuk, który runął na wyspie Gozo. Co prawda, kres istnieniu tej konkretnej bramy położyła słona woda, w której stał, ale podobne zderzenie z ziemią może czekać również i nasz czeski cud natury.

W celu ochrony bramy, wstęp na nią został zabroniony w 1980 roku. Niestety, nie możemy już postawić stopy na jej szczycie, ale warto to zaakceptować, choćby ze względu na przyszłych odwiedzających. Aby niszczenie piaskowców maksymalnie zahamować, z okolic i powierzchni bramy usuwana jest też roślinność, która korzeniami mogłaby rozbić strukturę skalną. Za wejście na tarasy widokowe w okolicach bramy konieczne jest uiszczenie opłaty w wysokości 75 koron.

Sokole Gniazdo

Najbliższy sąsiad, jakiego ma nasz zagrożony piaskowcowy most. Jego powstanie to kolejna z niezwykłych historii, które wiążą się z tym miejscem. Włoscy specjaliści, którzy zostali ściągnięci przez księcia Edmunda do zlecenia, uporali się z nim w zaledwie rok. Pałac, bo inaczej tego obiektu nie można nazwać, miał być dodatkową zachętą dla bogaczy, którzy na miejsce mogli udać się w… wynajętej lektyce. Początkowo w miejscu tym stało zwykłe drewniane schronisko, ale Książę postanowił, że tak pożądana atrakcja wymaga nieco więcej szyku. Po ukończeniu budowli zaczęto tu pobierać opłaty za wstęp. Dziś znajdziemy tu muzeum i restaurację.

Panská skála

Bardzo charakterystyczny skalny ostaniec zbudowany z bazaltu. Jak to bazalt, jest to efekt działalności wulkanicznej, która miała tu miejsce w trzeciorzędzie. Zakłada się, że tutejsza lawa nigdy nie wypłynęła na powierzchnię, a jedynie zastygła wewnątrz wulkanu. Stożek wulkaniczny z kolei uległ przez miliony lat zniszczeniu w skutek erozji i niszczenia skał. Tym oto sposobem w północnych Czechach znalazły się wysokie nawet na 20 m bazaltowe słupy, które z góry wyglądają jak chodnikowe płytki. Taką formę skalną, która powstała w kanale wulkanicznym, nazywamy nekiem. Bardzo długo działał tutaj też kamieniołom, jednakże ze względu na ochronę tego największego w Europie bazaltowego ostańca, zaprzestano wszelkiego wydobycia.

Skała Marii

Jej czeskie imię to Mariina Vyhlídka. Jest to sięgająca 447 m n.p.m. formacja skalna, która od razu rzuca się w oczy, gdyż nieco samotnie wystaje na horyzoncie. Na samym czubku znajduje się altana, która niegdyś była wysoko położonym punktem obserwacyjnym, z którego opiekuni tych lasów mogli wypatrywać pożarów. Później, książę Ferdynand Kinsky nadał temu miejscu imię swojej żony, Marii. Jednocześnie nakazał lekką przebudowę wyposażając budynek w taras i dach. Niedługo później altana stała się atrakcją turystyczną. Stało się tak głównie ze względu na niezwykłą panoramę, jaka się z niej roztacza.

Skalne miasto w Tisá

To, z czego słynie okolica, czyli gęsty labirynt wiodący między skalnymi ostańcami. Jeśli kogoś pasjonuje geografia lub geologia, to opanować tu może dosłownie wszystkie możliwe formy erozyjnych dzieł. Miejsce, o którym mówimy po czesku nazywa się Tiske Steny i dosłownie można w nim organizować zabawy w chowanego. Na miejscu znajdziemy dwa szlaki, jeden zielony (przez Male Tiske Steny), a drugi czerwony (przez Velie Tiske Steny). Jest to świetnie opisana atrakcja – wyposażyć możemy się w plan, który będzie wyjaśniał nam dokładne aspekty powstawania konkretnych skał, które zostały skrzętnie ponumerowane i opisane. Wejście kosztuje 35 koron. Na pobyt na miejscu najlepiej przeznaczyć sobie 2-3 godziny.

Dolský mlýn

Atrakcja, której warto wypatrywać podczas rejsu wąwozem Edmunda. Dziś są to ruiny, ale w czasach świetności była to niezwykła lokalizacja. Młyn, który się tu znajdował, po raz pierwszy opisany został już w 1515 roku. Młyn ten znajdował się przy rzece i wykorzystywał trzy koła wodne do pracy. Efektywność młyna spadła, kiedy rzeką zaczęto spławiać drewno. Kiedy lokalna turystyka nabrała rozpędu, w młynie zorganizowano gospodę. Po drugiej wojnie światowej jednak budynek opustoszał i zamienił się w ruinę.

Trekking w Czeskiej Szwajcarii

Spacery po tym cudownym parku narodowym można ograniczyć do tych najbardziej sztampowych, ale też i tych bardziej ustronnych i wymagających większego wysiłku. Poniżej opiszemy przykłady obu takich rozwiązań. Atutem każdego z nich jest to, że przechodzi przez jedne z największych atrakcji tej części Czech, a także z każdego będziemy mogli oglądać naprawdę niesamowite panoramy. Wybór należy do Was! Nie ograniczajmy się jednak do kilku opcji. Czeska Szwajcaria posiada naprawdę sporą (jak na swoje rozmiary) sieć szlaków trekkingowych i spacerowych. Warto eksplorować nowe i mniej znane trasy na własną rękę.

Atutem trekkingu w tych okolicach jest poziom trudności tras. Nie spotkamy tu ogromnych, długo ciągnących się przewyższeń. Większość spacerów będzie naprawdę spokojna i da nam szansę nacieszyć się, w naszym własnym tempie, piękną okolicą. Jest to idealne rozwiązanie dla ludzi chcących zabrać w podróż dzieci. Niektóre szlaki mogą okazać się dostępne nawet dla wózków. Nie ma również problemu z wędrówkami z psiakami na smyczy.

Trekking do Pravčickiej Bramy

Mamy złe wieści dla tych, którzy myśleli, że uda im się dotrzeć do skalnego mostu bez żadnego wysiłku. Z drugiej strony, są to jednak dobre wieści dla tych, którzy lubią pospacerować. Niestety (lub stety) na miejsce dostać się możemy jedynie szlakiem turystycznym, który oznaczony jest na czerwono. Istnieją dwie opcje dojścia do celu – od miejscowości Hřensko, lub też od strony Mezni Louka. Pierwsza z opcji może i jest krótsza, ale oferuje nam zdecydowanie mniej widoków.

Całość czerwonego szlaku między Hřenskiem, a Mezni Louka nosi nazwę Szlaku Gabrieli i z żadnej strony nie powinna stanowić wyzwania. Szlak biegnie bardzo blisko granicy Czech i Niemiec.

Czerwony szlak od Hřenska

Dla śpiących na miejscu – warto wyruszyć z miasta i ruszyć drogą asfaltową w kierunku na Mezni Louka. Po ok. 1,5 km napotkamy odbicie szlaku w lewą stronę (wejście do lasu), tuż za przystankiem autobusowym. Od tego momentu nie zejdziemy już na asfaltówkę aż do końca – trasa wiedzie przez las, ma od tego momentu jeszcze 2 kilometry.

Czerwony szlak od Mezni Louka

Miejscowość startowa leży na ok. 280 m n.p.m., a trasa biegnie ok. 5 km lasem. Wejście na szlak znajduje się tuż za restauracją „U Fořta”. Przed wejściem znajdziemy też punkt informacyjny, w którym możemy zaopatrzyć się w mapkę. Ze względu na więcej chodzenia, na tym szlaku nie ma aż tylu turystów, a widoki z tej strony są o niebo lepsze. Podejście do celu powinno zająć (w zależności od przystanków) od nieco ponad godziny, do dwóch.

Z tej strony podejścia znajdzie się też atrakcja dla najmłodszych. Jest nią Ścieżka Rysia, czyli edukacyjny szlak, który usłany jest tabliczkami z ciekawostkami na temat żyjących w okolicy zwierząt.

Oczywiście, nic nie stoi na przeszkodzie, aby szlak przejść cały, od Mezni Louka, aż po samo Hřensko. Da nam to pełnię obrazu okolicy, a także pozwoli uniknąć wracania tą samą ścieżką. Niektórzy bardzo tego nie lubią. Jedynym kłopotem może przy takiej opcji okazać się zaparkowany po jednej ze stron samochód.

Trekking przez Jetřichovické Skály

Coś dla osób, które po pierwsze nie chcą spotkać na szlakach zbyt wielu turystów, a także dla tych, którzy lubią się zmęczyć i poświęcić kilka dobrych godzin na spacer. Trasa, która poprowadzi nas przez Jetřichovické Skály, wydaje się być idealnie skrojona dla takich właśnie podróżników. Jej całkowita długość to 18 km, a więc planując dzień, musimy wziąć pod uwagę nieco większy przedział czasowy do przeznaczenia na marsz.

Pierwszym punktem przy szlaku jest zamek Šaunštejn, czyli tak naprawdę bardzo zniszczone ruiny. Co ciekawe, to konstrukcja zniszczonego zamku, do którego budowy wykorzystano naturalne formacje skalne. Nadal zaobserwować możemy wąskie przejścia i drabiny, które wykorzystywane były do przemieszczania się po nim. Dalej znajduje się Mała Brama Pravcicka, do której trzeba odbić (ok. 30 min.) i stanowi miniaturkę głównej atrakcji Czeskiej Helwetii. Dalej czerwona trasa (między Vysoką Lipą a Jetřichovicami) będzie prowadziła nas po kolei do wspaniałych punktów widokowych takich jak Skała Marii, Vilemínina Stěna i Rudolfův Kámen. Z każdego z nich zrobicie cudowne zdjęcia, widać z nich po prostu każdy fragment parku narodowego.

Trasa jest długa, ale nietrudna. Wędrowcy o średnim poziomie zaawansowania powinni poradzić z nią sobie w 7, może 8 godzin. Jest to miejsce warte polecenia zdecydowanie każdemu, szczególnie jeśli lubi pobyć sam na sam z pięknymi okolicznościami przyrody.

Najwyższy szczyt – Różowa Góra

Choć najwyższa góra Czeskiej Helwetii wcale nie należy do kolosów ani gigantów, to warto zwrócić na nią uwagę, jeśli zdarzyłoby nam się być w pobliżu. Jej czeska nazwa to Růžovský vrch, choć spotkać możemy też niemiecką wersję Rosenberg. Jej wysokość to zaledwie 619 m. n.p.m. Jest to też najokazalszy przykład wulkanicznych działań, o których pisaliśmy wcześniej. Jej wnętrze to solidna bazaltowa bryła, która pokryta została piaskowcem. Miejscami bazalt ten przebija się na powierzchnię.

Niegdyś miejsce to pełniło ważną strategiczną funkcję militarną (na przykład za czasów Napoleona), a na jej wierzchołku stała obserwacyjna wieża. Dopiero nasz przedsiębiorczy książę Edmund wprowadził kilka usprawnień i zbudował tam wieżę widokową, pod którą niedługo później stanęła restauracja. Oba obiekty zostały jednak zniszczone (dzięki działaniu pioruna i wichury), a ich pozostałości podziwiać na miejscu możemy do dziś.

Na szczyt prowadzi żółta trasa trekkingowa, która zaczyna się, a jakże, w Hrensku. Droga pod górkę to aż 9 km w jedną stronę. Niestety, w dużym stopniu prowadzi ona jezdnią asfaltową. Cechą charakterystyczną szczytu jest jego dosyć duża (jak na skalę całej góry) wysokość względna, która przekracza 200 m. Przypominamy, że jest to niemal jedna trzecia wysokości bezwzględnej (od poziomu morza).

Spływy rzeczne

Drugi najczęstszy powód podróży tutaj stanowią spływy lokalnymi rzekami. Wioślarze-amatorzy wybierają zazwyczaj spływ rzeką Kamenice, która wyryła tu wąwóz Divoká a Edmundova (wąwozy Dziki i Edmunda). Są to wycieczki, podczas których flisacy zabierają nas w niedługi rejs rzeką. Wygodnie, z pokładu łodzi będziemy mogli obejrzeć strome skalne ściany na brzegu, a także niewielkie wodospady wpadające do rzeki. Wysoka wilgoć w pobliżu sprawia, że większość pni jest tu mocno omszała, co dodaje naprawdę niezwykłego charakteru i klimatu.

Początek spływów

Z historią tutejszej turystyki nawodnej wiąże się bardzo ciekawa historia, którą z pewnością dobrze będzie błysnąć na miejscu. Do pewnego momentu rzeki wykorzystywano tu jedynie w celach użytkowych – spławiano drewno, przewożono inne towary, dostawano się na drugi brzeg. Aż do momentu, w którym w gospodzie Pod Zielonym Drzewem pięciu żądnych przygód mężczyzn założyło się, że na tratwach dopłyną od Dolskiego Młyna, aż do Hřenska. Był to rok 1877 i faktycznie, śmiałkowie dokonali tego wyczynu.

Zainspirowało to nikogo innego, jak znanego nam już księcia Edmunda, który zainwestował i przystosował wąwozy do użytku turystycznego. Atrakcje oddane zostały w 1890 roku i jak widać, okazały się celnym strzałem. Dziś amatorzy wodnych emocji przybywają tu w ogromnych ilościach.

Spływ wąwozem Edmunda

Inna jego nazwa to wąwóz Cichy. Możliwy jest on do przepłynięcia zarówno pod prąd, jak i z prądem. Wyprawa w jedną stronę zajmuje od ok. 1,5 godziny do 2 godzin. Wyruszyć można zarówno z Hřenska, jak i z Mezni Louka. W przypadku podróży z Hřenska, spływ zaczyna się niedaleko miasta. Kiedy jednak chcemy pokonać trasę od drugiej strony, konieczne będzie podejście do celu niebieskim szlakiem. Bardzo polecamy tę opcję, gdyż niebieska droga jest naprawdę przyjemna. Dzięki niej dane nam będzie przejść przez kilka bardzo uroczych kładek. Czeka nas tu ok. pół godziny marszu. Potem zostaje przeprawa z flisakiem, która w dwóch etapach kosztuje łącznie 140 koron.

Flisacy jednak nie kursują cały rok, nie kursują też cały dzień, dlatego polecamy upewnić się, czy na pewno załapiemy się na spływ wybranego dnia. Jeśli już uda nam się wsiąść na pokład, to delektować będziemy mogli się niezwykłymi widokami, wsłuchać w odgłosy lasu. Warto wypatrywać też ciekawych obiektów po drodze, takich jak Dolski Młyn.

Czeska Szwajcaria – wspinaczka

Wapienne i piaskowcowe skałki od zawsze były i na zawsze będą rajem dla wszelkiego rodzaju wspinaczy. Oferują niewysokie cele, które pełne są rys, szczelin i ciekawych chwytów. Podobnie jest i w tym przypadku. Nie ma się co dziwić, że czescy, niemieccy i ogólnie europejscy wspinacze bardzo polubili te rejony. Dużo znajdziemy tu praktycznie pionowych skał, w których wyznaczyć można wiele dróg o przeróżnych poziomach skomplikowania i zaawansowania. O ile to saksońska część gór była początkowo bardziej popularna, to później większość wspinaczy przeniosła się do Czech.

Działanie wspinaczom utrudniło utworzenie tutaj parku narodowego. Taki krok, który na celu miał wzmożenie ochrony terenów naturalnych (w tym też skałek) niejako związał wspinaczom ręce. Na szczęście udało się osiągnąć kompromis, i do dyspozycji sportowców oddanych zostało kilka obszarów. Do tych najpopularniejszych zdecydowanie zaliczyć można Prachowskie Skały, a także Tiske Steny. Lokalsi słyną tu z kreatywności w doborze imion dla tych ostańców. Dlatego znajdziemy tu Igłę Baldura, Szafę Rudolfa, Golema, czy Kamień Filozoficzny.

Bardzo popularnym spotem wspinaczkowym jest tu Malý Pravčický kužel, który położony jest bardzo niedaleko Pravčickiego mostu skalnego. Jest to bardzo charakterystyczna miejscówka, jako że samotna i naga skała wystaje bardzo wysoko ponad korony drzew.

Turystyka Rowerowa

Wyrównane podłoże, niewielkie wzniesienia i długie, kręte drogi. To właśnie przyciąga rowerzystów do Parku Narodowego Czeska Szwajcaria. Ci bardziej długodystansowi mogą łączyć swoje trasy z tymi prowadzącymi przez niemiecką Saksonię. Okolica, która usiana jest mniejszymi lub większymi miejscowościami, stwarza idealne warunki do swobodnego planowania tras – nocleg znajdziemy po prostu w wielu jej punktach. Te piękne piaskowcowo-wapienne tereny można również oglądać z siodełka, szczególnie że tutejsze trasy nie wymagają niesamowitych umiejętności ani doświadczenia na jednośladzie. Poniżej zaproponuję trasę, ale jest ona czysto poglądowa i można ją modyfikować na przeróżne sposoby.

Trasa rowerowa:

• Decin
• Jetrichovice
• Krasna Lipa
• C. Kamienice
• Nova Oleska
• Decin

Taka pętla to odcinek, podczas którego przemierzymy aż ok. 100 km. Charakterystyka okolicy nie pozwoli nam się jednak za bardzo zmęczyć. Różnica przewyższeń, którą pokonamy podczas całego dnia jazdy to jedynie 1900 metrów!

Narty a Czeska Szwajcaria

Pomimo że Czechy słynne są ze swoich narciarskich ośrodków, to niestety, Czeska Szwajcaria nie uraczy nas wyratrakowanymi trasami. Jedyne zjazdy, na jakie możemy się nastawić w tym przypadku, to ośle łączki i to bez wyciągów. Na szczęście niedaleko, bo w innej części Gór Połabskich znajdziemy już miejsca do zjeżdżania. 33 km od Hřenska znajduje się szczyt Jedlová, który jest trzecim najwyższym w całym łańcuchu. Na nim pozjeżdżamy już na dwóch trasach zjazdowych. Nieco dalej, bo 70 km od Hřenska znajduje się Liberec, który posiada już ponad 9 km tras i dużo większą bazę narciarską.

Czeska Szwajcaria pogoda

Jako że do Polski bardzo blisko, to spodziewajmy się pogody dosyć podobnej, co u nas. Zimowe temperatury sięgają poniżej zera, a od marca stopniowo wędrują ku górze. Latem docierają gdzieś w okolice 20°C. Wiadomo, są to uśrednione wartości, a więc w lipcu czy sierpniu spodziewać możemy się momentami nawet powyżej 30°C. Jeśli chodzi o opady, to latem spotkamy ich najwięcej. Dlatego koniecznie weźcie ze sobą odpowiednie ilości odzieży, która ochroni nas przed wiatrem czy deszczem właśnie. Może i góry nie są tu za duże, ale pogoda w nich potrafi być równie zdradliwa, co w innych.

Czeska Szwajcaria noclegi

Podczas planowania naszego wyjazdu, intuicyjnie nasuwa się na myśl kilka baz noclegowych, które mogą okazać się najwygodniejsze. Żadnym chyba zaskoczeniem nie będzie, że najlepszym kandydatem będzie Hřensko, wraz z jedną z najlepiej rozwiniętych baz noclegowych w okolicy. Znajdziemy tu też sklepy, miejsca, w których będziemy mogli się posilić, ale także jedne z najwyższych cen za noclegi. Jeśli jednak ktoś podróżuje samochodem, to bez problemu będzie mógł dojeżdżać na początki szlaków i tras. Pozwoli to na nocleg w nieco bardziej ustronnych okolicach. Oczywiście problemem może okazać się wówczas parkowanie, gdyż parkingi posiadają tu ograniczone możliwości i może się okazać, że nawet na płatnych parkingach po prostu nie będzie miejsca dla naszych samochodów.

Podsumowanie

Czy warto wybrać się do Czeskiej Szwajcarii? Oj zdecydowanie. Jest to niesamowite, jak niewielka powierzchnia parku sprawia, że tak dużo możliwości mamy jak na dłoni. Motywacją do wybrania się tam powinny być, chociażby widoki, które będziemy mogli zobaczyć na miejscu. Kombinacja zielonych i soczystych lasów poprzetykana dzikimi i niebezpiecznie wyglądającymi skałami to naprawdę niezwykła mieszanka. Korzystajmy też z sąsiedztwa tak pięknej atrakcji. Jadąc z Górnego Śląska, dotrzemy do celu w 5 godzin, z Krakowa w 6, a z Wrocławia w 3,5. Czeską Szwajcarię polecam bardzo serdecznie każdemu, kto chce odpocząć!

Zdjęcia pochodzą ze strony Pixabay.pl